Kunstenaarsleven, eerste deel

123

de kamer sloeg van de broeihitte dadelijk z'n lorgnet in wasem, zóó erg, dat ie niemand meer zag.

Even versuft, bleef ie staan met 'n groot pak kleeren onder z'n arm vastgekneld.

Plots smeet ie, toen ie weer wat zien kon, 't pak woedend in 'n hoek bij 't raam en in vreeselijk, heftig heesch gefluister, als 'n gek geworden doofstomme, stootte hij er klanklooze ver-wenschiijgen en nijdwoorden uit. Dorus, die schuw weer ingekomen was, leunde tegen d,en schoorsteen, vlak bij 't potkacheltje, keek spannend naar z'n broer en Maurice en Dolf liepen naar hem toe.

Frans artikuleerde heftig, wild, dreigend. Hij spoog heet fluister-gedreig naar 't pak, 't raam en de luisterende menschen om hem heen. In vier lommer den was ie geweest, en overal wei-gerdep z;e den japon te nemen. Zulk fijn wit goed gaat kapot hier, zeien ze .... Hij ha4 om 'n twee gulden letterlijk gesmeekt, maar ze vertrapten 't. Ja, 'n voddejood had 'r veertig cent op geboden- Mocht ie dat nemen, Louise's bruidsjapon voor veertig cent verkoopen ?

Maurice, al dichter op z'n zwager staand, on! 'm beter te hooren, voelde iets walgelijk-vulgairs, iets vlijmend-vernederends in dat gescharrel met Louise's bruidskleed.

Hij had Frans wel kujinen slaan, maar hij bedwong zich en diep keek hjij 4e lichtlooze, kille oogen van z'n zwager in, die maar doorboorde en in heeschen fluister bleef vervloeken japon en lommerd en beambten. Frans was niet zoo driftig als ie wel !,eek. Hij voelde zelfs niet de kleinste verontwaardiging. Maar hij wou Maurice en Louise laten zien, dat ie 't zich aantrok en z'n best gedaan had. Deed ie niet zqo woest, dan geloofden ze misschien niets van z'n zwerftochten met 't zware pak door de stad.

Toen ie naar de tafel k,eek en .de ge,bakken spierinkjes zag in 't blanke schaaltje, glunderde ie 'n lekker lachie weg.

— Kom Frans, ga eten, ik nioet afrui! en en Do spoelt wèg ! joeg Dolf op.

Frans heeschig, fluisterde weer wat en ging plechtig zitten