Kunstenaarsleven, eerste deel

122

waren ze niet op straat geweest, 'sj Ayonds hapten ze lucht in de goot of kropen ze op 't dak, onder galgenhumor-pretjes en satryrische uitvallen op hun armoe.

Dolf keek 'n beetje sneu rond in de kamer. Telkens sjorde ie z'n broek op bij de heupen, als ze zakte tot over z'n sandalen en van achter zoo wijd uitvouwde, dat ie 'r wel aardappels in smokkelen kon, zooals Ko Hoenders altijd dolde.

— O ja Mau, viel ineens Louise uit, de ouwe Graafstein is er vandaag al tweemaal geweest; hij wou je zoo dolgraag spreken.

Maurice maakte 'n kregel gebaar. Louise vertelde nog, dat z'n zoon, de schilder uit 't huis, gisteren ook geweest was; dat ie 'm zoo graag z'n werk had laten zien en misschien dat Mau dan wel zorgen kon, dat er iets goeds van gezegd werd in de krant.

— Ik denk er niet aan.... Lou.... Als de kerel wat van zich wil laten zeggen.... per se wat goeds.... dan moet ie maar naar z'n rijken neef gaap.... Soonbeek, en 'n vent, die over 'm schrijven wil.... god kind, ik heb toch zoo'n hekel aan die lievige vent met z'n suikerzoet bakkes en z'n ljef oogepdichtgeknijp en z'n lekkere glimlachjes !.. ..

— Stuif niet zoo op.... zwakte Louise, weer wat bang voor z'n drift.

Op de trap klonk dof voetengestommel bij 't donkere gangetje.

— Dait is Frans! — leefde Louise óp en lenig liep ze de gang in, nieuwsgierig, of d'r broer wat geld had gekregen.

— Lieve God, wéér terug! — hoorde Maurice haar ontsteld zeggen, zenuwachtig en bang. Hij schrok er zelf van.

— Kan ik 't helpen ? — heeschte Frans' stem, onverstaanbaar van klankloosheid.

— Wat ?.... wat ? vroeg angstig Lquise.

Frans, nijdig, sjokte de kamer in. Hij was yeer in de periode, dat plots z'n stem weg bleef heglejnaal, soms 'n maand lang wel. Dan sprak ie als 'n groenteman die zich volslagen heesch geschreeuwd heeft. Niemand verstomd 'm en hij ergerde zich in z'n machteloos zwak gefluister, dfrt ie niet gehoord werd. In