Kunstenaarsleven, eerste deel

120

zachtheid. Als ze zoo keek weer, voelde ie inééns haar subtiele fijnheid in alles.

— De bakker.... de melkboer.... nou ja, je weet 't vent, de gewone klantjes... .En ze geven voor geen cent meer. Ik vind 't verschrikkelijk Mau, dat ik je dat allemaal zoo opdreunen moet. Maar 't lijkt wel 'n kömplotje. Ze komen altijd mèt elkaar.... en dan schreeuwen : en opstuiven !.. .. 't Is om te vluchten van schaamte. Ik sta er alleen voor.... natuurlijk. ... de jonges vliegen als musschen weg, zoodra ze maar 'n voetstap hooren....

— God nog toe, Lou'tje.... 't zal toch niet altijd zoo blijven .... zeg dat nou niet zoo triest !.. .. laat ze maar opkomme.. een voor een, ik sta ze....

Nu, ineen dóór, wat rustiger en gemoedelijker van stemming, vertelde hij Louise, dat ie van avond 'n apart artikel te schrijven had over de Chat-Noir. De hoofdredakteur wou 't van hèm hebben.

— 'n Extraatje Mau ? intiemde Dolf met happige woordjes de schei-blauwe oogen guitigend naar z'n zwager.

— Natuurlijk, 'n extraatje, jonge !

— Gommenikkie ! Dö ! Dö .. .. ! ! hoor je! dol-leuk.... enne.... niet ?.. .. nou krijge wij misschien gauw 'n paar nieuwe schoenen, he ? kijk es.... Mau..... nee, leuk, leuk !.. .. dol leuk !.. .. wat ik an me beene heb. — Dolf, leunend op Dorus' schoudertje, hief met klownesk gebaar z'n voeten voorzichtig op de planktafel tusschen de borden en op 't krantenservet.

Hij schaterde en knoeide met verachtelijke rukjes wat los aan 'n soort zelfgeprutste sandaal, die hij zich van 'n stuk verkleurd oud zeil om de bloote, vervuilde voeten gespijkerd, en met 'n komisch touwkruiswerk nog eens vastgedraaid had.

— Nou Mau, zoo loop ik 'r nou bij ; an de andre voet heb ik d'r een van geel, oud karton.... afgevijld en bezoolid.... en Dö ?.. .. Dö ?.... nee! dol leuk.... Dö.... toe, laat effetjes zien, wat jij d'r an je voeten hebt ! toe nou !

Dorus schaamde zich om 't kinder-geleuter van Dolf. Al