Kunstenaarsleven, eerste deel

lig

— Is ie 'r weer op uit met je bruidsjapon ? — vroeg Maurice, negeerend 't geschetter van z'n zwagertjes.

— Natuurlijk, 't is 'n naar gezanik met dat ding. Niemand wil 'm hebben. Aaltje beneden heeft 'm zeker al tien keer mee gehad.... maar ze gev.en 'm telkens terug.... En ik móet 'n paar dubbeltjes hebben, Mau,.. .. ik zit voor Kareltje om alles verlegen en z'n melk móet betaald, hóe ook !.. .. 't is verschrikkelijk, verschrikkelijk, zooals alle narigheid weer opéénklont !

't Kregelde Maurice, telkens die vinnige onderbrekingen van z'n zwagertjes te hoor en, alsof Arnold al niet genoeg voor hèm deed. Hoe lang geleden had hij hem 'n paar nieuwe schoenen en 'n draagbaar pak bezorgd ? 't Glom wel héél erg, 't pak, maar 't was ook niet nieuw meer. Nee, Arnold kon niets, niets meer doen. En schoentjes voor Louise en nou weer voor Frans schoenen en 'n jas.... Wat had-ie eigenlijk om zijn gezin te geven ? Maar hij zou zwijgen, 't Was al mooi, dat Kareltje den boel niet bij elkaar schreeuwde. Nu kon hij lekker denken aan z'n artikel; hij zou er verduiveld iets goeds van probeeren te maken. Zou ie 't zeggen ?

Stil keek־ie naar de breiende handen van Louise, die nóg blanktcn, al waren ze verwerkt en verhard van 't spoelen en ploeteren. Nou stopte ze weer z'n kousen. Altijd was ze bezig aan nietige dingen, die ze toch haatte, met haar geest en haar snakkend verlangen naar 't inleven van 't mooie in 't leven.

Nee, hij kon niets zeggen en toch zoo graag had ie 't kleine vreugdetje verteld, dat ie iets extra's te schrijven had. Maar er hokte iets in hem, er giftigde iets vijandigs in de stemming om 'm heen, vooral in de houding, in 't scherpe, gulzige kijken der kereltjes.

— Is er iemand hier geweest, vandaag ?

Louise hief haar hoofd op uit den breibuk, keek Maurice aan met 'r groote smart-oogen.

Hij schrok eryan, zoo mopi, zoo goddelijk-teer tengerde haar fijn gezicht. Altijd leefde in 'r toch die hooghartige, fiere