Kunstenaarsleven, eerste deel

II

muts, strikte de eindlussen vast, maar trok ze dadelijk weer los, nerveus wild, en vermummelde wat goeiigs naar ״meneer Meries." — Plots, alsof ze 'n inval kreeg, klonk zwaarder haar stem op, richtte ze zich strak naar Ko.

— Enne nóu, enne nou, potdorie.. .. is 't uit! uit! He-je firstaan ? dat is 'n saak die seker is, wat ?.. .. Nou is 't perdoes uit, dat lijkt d'r soo waar 'n kemedie, meneer Meries ! En nou is 't uit, hè ? Ze keek heel streng, en heftig sloeg ze met d'r peesstrakke knokels op 't tafelblad, dat 't kneutje wipperde op z'n stokje in de kooi. Uit d'r leunstoel was ze, half gebukt, overeind gestramd, stond ze scheefgezakt op d'r aschversmeu-lend stoofje. Aan 'n nijdigen rimpel, vlak onder 't kroontje van d'r kapselig hoog mutsje, zag Ko dat 't meenes werd, z'n moeder geen scherts meer verdragen wou.

— God sal me 'n schaap gefe, dat is mijn ook 'n druif! stui-perig lachte ie, wat 'n gesicht.... 'n gesicht van 'n geschrokke spiering.... Hou je asem in! nou wordt 't meenes.... Ga toch sitte Meries! hier.. .. soo op 't bed.. .. mo-je niet uit-vlakke !.. .. soo.... op de troon van moesie.... fis-e-fie de kachel.... kijk z'n gortpéns d'r al deurgloeie.... kom d'r nou op mit je perjage !

Maurice, duizelig van Ko's schelle joolstem, 't luidruchtig geklank en gezing erin, ging traag zitten, op 't gore, vlooierige bed, dat voos naar vuil zeegras rook en waarop slonzig her en der lakens en dekens slierden. — Lekker gloeide 't kachel-vuur tegen 'm op. Hij voelde zich nog zielig, doorsnerpt van straatkou, doorweekt van verkleumenden regen, 't Drensde in 'm. Hij verlangde naar boven te gaan, te zien wat z'n vrouw deed. Maar hij durfde niet goed. Vier uur nu; om drie uur was ie van z'n krantebureau gehold, dadelijk hier heen. — Nou draalde ie bij z'n buur, voelde ie zich lekker dommelig door de jeukende kachelhitte, al rammelde z'n maag van leege weeheid. Hoe lang achtereen at ie nu al niet dat vervloekte gore papbrood, dat niet voedde en 'm ellendig maakte! Brood, brood en weer brood. — Hij durfde niet naar boven gaan. 't Zou er koud, kil, akelig-leeg en hongerig zijn. Ze zouën 'm