Kunstenaarsleven, eerste deel

¹¹3

soo ! mo-je me schoonmoeder foele.... die hep d'r 'n huid as 'n haai! god sal me 'n schaap gefe.... Atsje! atsje! ! atssjèe ! potdorie.... ik ben d'r f'rkouwe as 'n meeuw.... daar heb ik nie feul puf in, kebellero!

— Nou, teemde vrouw Hoenders door, weekelijk en gerekt, hij is d'r nou.... al 'n jaar weg.... sou die ons nou al f'rgete sijn ?

— F'rgète sijn ! lachte Ko weer met kleine stuipschokjes, en gistere hep ie je pas 'n ansigt gestuurd.. .. je bent d'r ook 'n mooie, moesie ! Nou komp die d'r mit geen stok meer.... al sat d'r 'n besem an !

Vrouw Hoender's stem had klagelijk geklonken. D'r smart-herinnering aan 't poedelt je was weer rondgedwaald en nou kon ze wel huilen als ze aan 't lot van 't lieve beestje dacht.

— Dolly is d'r niet soo mooi, dofte 'r stem in bedwongen huil.

— Nie mooi, maar frindelek, spotte Ko weer. Nou, amise ! seg jij nou ! sit ik nie mit 'n merakels spul wijfe opgescheept ? Veur mijn part schenkt de duifel Aal 'n kind.... had dié teminste d'r sin ! Iedere dag sie ik potteloereties en poele-petanekies.... enne.... smokkewolletjes.... se hale hullie van links en van rechts.... En as d'r niks te frete is.... bij te se inme kuite !

— Dat is 'n saak die seker is.... jij sart die beesies ook half dood....

— Half dood ? nou.... maar ik laat me nie afsoute mit die smoesies, moesie....

— Maar moeder Hoenders, u kunt toch niet maar ieder beest in huis nemen, zoo maar van de straat, zei zacht Louise.

— Van de straat! — barstte nu, gesterkt in verzet, Ko plots heftiger uit.... Se neme se uit de goot, die plathoede !.. .. 't gemeenste keronje ! En mijn late se op 'n houtje bijte as 't goéd gaat ! Dat is d'r nou haarlie fiduusie !

Moeder Hoenders voelde zich geraakt door Louise's woorden.

— Nee buur, dat mot uwes nie segge ! — grolde driftig haar

7