Kunstenaarsleven, eerste deel

07

Dadelijk daarop viel hij uit tot z'n moeder in spottoon :

— God sal me 'n vracbie gefe.... kom je mijn warendig hier óók al achterop ?.. .. He je mijn of die spierlinkies nie f'trouwd ? Dat is d'r, wat hamer, óók 'n Lucie-mit-'t-lamme oor !.. ..

De sterke, ouê vrouw zat zacht na te hijgen. Ze had vandaag nog twee kamers geboend ; ze had gekookt. Haar uitgezakte mond mummelde wat onverstaanbaars om de jool van haar guitigen Ko.

— Nee, juffer Lefiese ! goeiigde ze, in zachte hijging nog sprekend, hij is 'n rakker.... en feel kinne ze fan 'm segge, dat is 'n saak die seker is.... maar koke dat mijn Ko d'r ken.... koke ! daar hep uwes alletemet geen weet fan !.. .. sonder uwes te affreteere, hee !.. .. En bakke !.. .. ikke kin d'r schoon geen tweede !.. ..

Ko voelde zich wat verlegen onder de moederlijke ophemeling, wou den praat wat temperen met spot.

— Liefe meid, schiet op ! 't binne d'r de donk're dage feur Kerst!.... dat sien ik wel an je kies, moesie.... drink d'r lief er wat water.. .. ouwe snokkel.. .. dan hou je klare ooge .... Nou jij, watte ?

Ko's gezicht piaste weer zoo leuk-bewegelijk na, dat Louise in een lach schoot, haar verstelgoed zich op den mond drukkend. Er kriebelde iets hoog-komiekerig-droogs in Ko's pokdaligen snuit en z'n neus, z'n groote, krommige neus vooral, waarmee ie alles doen kon wat ie wou, lachte heel alleen tegen 't strak-ken van z'n mond en wijduitliggende oogen in.

E^n iedereen bracht hij met z'n korte, losse, fijn-sarrende zinnetjes op slag aan 't lachen. En alles werd ie kwijt, toch zonder bitsigen wrevel en venijn. Hij sprak gijnig, écht gijnig en de leeflust zaligde en vonkte hem de lichtgroene kijkers uit. Z'n moeder voelde zich weer ״genomen", 't maakte haar nooit kwaad. Integendeel, ze vond 't leuk en 'r grove stem, sterk en hard, grolde er lachend tegen in.

Maurice kon nooit genoeg krijgen van de vroolijke kracht en hevigheid dezer tachtigjarige vrouw, met haar stellig ge-