Kunstenaarsleven, eerste deel

io4

Kareltje te doen vraag, en ze hebben de pruik op.... dan weigeren ze vierkant.

Maurice voelde den smeek-angst in haar zwakke, innige stem, dat hij niet in drift zou uitbarsten. Want hij wist, dat die drieste kereltjes dan toch voor hem sidderden. En Louise kon die uitvallen niet verdragen, omdat er iets door ging stuiptrekken in 'r zenuwen, iets zoo vreeselijks, dat ze er na altijd Alles nog veel ellendiger zag, veel troosteloozer en melancho-lieker. Ze kende die uitvallen van vroeger, als zijn bewonde-rings-vrienden hem gemeen hadden behandeld.

Maurice bedwong z'n beef drift, zei niets meer en liep de donkere achterkamer in. De diepe, duistere avondtuin van de brouwerij, met 't geheimvol dwaal-slingeren, weg- en opduiken plots van al z'n kleine lichtjes, bracht 'm weer troost, berusting. Maar ook was die woeste tuin uitlokkende oorzaak van al z'n smarther inner en. Nu was hij thuis gekomen, rustig, wou ie net een voor hem nog al goed berichtje vertellen, toen ineens de klacht van Louise over 'm uitgestort werd. Onderweg had ie juist alléén aan haar gedacht, dat ie 'r toch zoo diepst-innig liefhad, dat z'n liefde er nog was precies als vroeger en dat ie aldoor merkte, heelemaal droef-gelukloos te zijn zónder haar. De ellende en 't vernederende gebrek deed 'm telkens in schrijnend zelfverwijt denken, dat z'n liefde dood was. Hij had ingezien, dat ze alle twee te eerlijk waren om innigheidjes te veinzen, als de armoe en honger tusschen hen in spotte. Maar wanneer die duivelige kommertronie maar 'n oogenblik wegbukte, dan stuwde weer mild door hem heen 't groote, hevige geluk, dat zij naast 'm leefde, dat ie haar had, heelemaal voor zich. Als ie 'r dan in z'n brandend verbeelden maar éven 't ranke lichaam zag bewegen, zoo wonderlijk los en van een zachte gracie en hij staarde weer éven in die opbloeiende oogen, smartoogen van goudbruin, en hij hoorde klanken haar zachtinnige stem, dan voelde hij weer die eerste verrukking, dien zonnigen duizel; voelde ie, alle verdriet, smart en vernedering te kunnen doorstaan. Na den bevallingsnacht, na den angst-worstel, drie maanden lang met den dood, na het samen zoenen,