Kunstenaarsleven, eerste deel

102

hebben niets, heelemaal niets omhanden.... Ze vervelen zich en slenteren rond, dan hier, dan daar.. .. de vodden sleepen ze na.... Ze spoelen de luiers.... als ik van rugpijn niet meer kan.... ze boenen de vloer.... de keuken, de trappen.... Maar ik zie, hoe ze er van walgen.... Geen wonder.... 't is meidewerk, grof meidewerk.... Mau !

— Maar Lou'tje, Lou'tje, onderbrak Maurice geschrikt en bedremmeld.

— Nee, Mau, stil, stil.... laat me even uitspreken, 't smoort me al weken, maanden op m'n hart ; ze vloeken en ze razen tegen mij, die snuiters.... Ze krenken en beleedigen me.... en ik kan, kan d'r niets tegen doen.. .. Dat is 't ergste, Mau, dat ons is overkomen, dat gezin.... Onze ellende, dat gebrek lijën.... is lang, lang zoo erg niet als hun gemor.... en hun vervuiling ! Je weet niet Mau, wat ik met ze uit te staan heb .... ik kan ze niet roepen voor dat vuile werk en ik moét, want ik zelf kan niet meer ! Soms doen ze precies wat ze willen !

— Maar, vrouwtje, barstte Maurice los.. ..

— Nee, Mau, ik zie, voel, dat je je niet bezint.... je weet niet, wat 't voor mij is, die jonge kerels te zien opgroeien als luie beesten tusschen hun eigen vuil.... als schooiers. Ik sterf er van.... Daarom, daarom ben ik stil, naar, ziek, ellendig. .... Was ik ooit zoo?.... Ja, stil was ik altijd, maar hoe heerlijk heb ik niet genoten, als ik buiten was.... Ik denk aldoor aan moeder, moeder...., wat die wel zou zeggen, als ze zoo'n vernieling had bijgewoond van haar kinderen. Nee Mau, hijgde 'r stem, doodop, ik doe je geen verwijten.. .. geen enkel verwijt.... Wij kunnen niets voor ze doen.... Wij hebben 't zelf zoo arm, dat 'r geen eten in huis is.... maar toch móet er verandering komen.

Louise kon niet verder, ze stikte in tranen. Haar handen beefden. Snikkend scheurde ze er bij schokken nog uit, dat die vreeselijke zorgen, die beleedigingen, al die kommer en 't gebrek nog maar weinig waren bij wat ze leed door die verwildering dier jongens.