Menschenwee, Derde boek, Zomer

66

den. Eindelijk in armkrommigen tast, pasjes-schuifelend kamer in en uit, bracht ze ook d'r dochter 'n bord eten, warm groentekliekje van middagmaal. Maar geen hap kon Ant doen van uitputting. Eerst 'n uurtje rustig bleef ze zitten, kwam ze van zelf 'n handje bij, keek ze vrindlijker naar Wimpie, streelde ze 'm 'n paar maal over z'n doodskopje, dat ie weer neuriede uit z'n vereenzaming; vroeg ze'm, moe en kort, of ie erge pijn had gevoeld vandaag, of alles goed gegaan was. Soms, plots in woeste driftprikkeling, gaf ze 'n woedenden snauw naar 'n wurm dat 'r bezanikte, of barstte ze uit tegen krijschend dreumesje. —■ Dan vroeg ze weer, stil in onrustigen ademhaal, en zacht op-en-neer-beweeg van 'r hangbuik, d'r ventje wat. Om negen uur, soms tien, kwam Dientje thuis van de Haven, met 'r ventgeld warm gekneusd in d'r zweethandje ; bracht ze terug overgebleven poonen en scharren. Walgelijke lucht, als van vuile bokkingen en rottend, zoet bloedstankig vleesch, wasemde van 'r lijfje de kamer in. Hevig stonk 't kind-kar-kasje, d'r vunze kleertjes, en wat ze aanraakte luchtte mee. Maar niet éen van de Hassels die 't rook, alleen werd Kees er nu en dan misselijk van. Soms als lekkernij, mocht Wimpie 'n poontje zuigen, waar ie meestal geen trek in had. Maar at ie 'r één, dan hongerden de kleine zusjes, met sluwe Jansie mee, in 'n stil rijtje voor z'n bedje ; loerden alle oogjes gretig naar z'n langzame eetbewegingen öp, als vuile hondjes die te wachten zitten, geduldig-roerloos op afval; tot ze plots ruw weggeranseld werden door Ant of vrouw Rams. Dan langzaam, na eersten schok, rijden ze weer aan, stonden ze met kleine schuine hoofdgebaartjes loenschig en gulzig voor 't zieke broertje, stiller nog dan éérst ; smakkerend op de lipjes, vechtend en trappend in worsteling op den steengrond, als Wimpie dan hier, dan daar, speelsch 'n stukje visch of vel tusschen hen ingooide. Zacht schaterde 't ventje dan van pret, om hun driftige grimassen, grijp-woedetjes, zoek-stooten en wilde hebzucht.

Dientje alleen bleef zitten bij 't raam, doodop, achter ouë Rams, met 'r mand half open op den vloer, tot moeder 'r roepen zou om af te rekenen. Maar versuft bleef Ant zitten, als