Menschenwee, Derde boek, Zomer

dat alle vergissingen en terugzendingen voor zijn rekening kwamen. Dat wist ie wel, en gejaagder loerde, zweette, vertilde ie de zware gewichten. —■

Dirk had zich achteruit door den drom wachtenden met z'n kar heengewerkt. Achter 'm laaide 'n roode gloed van purper en karmijn, waartusschen 't landvolk woelde, met 'r sjofele stinkende plunje, bronspilow broeken, zwart-fluweelen truien, vuil-blauwe en lakrooie kielen, grijs-bruine en goorgele hemden. —

Nou moest ie nog even, achter de Duitschers, om nieuwe sloffies. — Van ver zag ie al 'n troep tuinders worstelen en dringen bij 'n wagen op tweede rails, met leeg aangevoerde manden. Z'n kar zette ie vast tegen 'n boom vóór weibrok, en wrevelig achter 't spoorhek drong Dirk dwars door den stoet. —

Ze vochten in nijdig gedrang, rond den wagon. — De een duwde den ander achteruit. Met trappen en stooten, in furi-ende werkkoorts, doken telkens 'n paar weer in den nauwen wagon, op geschreeuw van den grooten aardbeikooper en mand-eigenaar, die aflas hamen van tuinders.

— Hulers vier pakke, dreunde z'n stem, z'n oogen strak in loer op 't lijstje.

— Persint, schreeuwde 'n kerel terug, dook weg in den nauw-donkeren wagon, holde den anderen kant weer uit met 'n trits sloffen aan 'n touw, door de hengsels heengeregen.

— Daa's meroakel gemain !, krijschte éen woedend, altait Hulers veur 'n aêr,.. daa's puur de fint van de bestige woar!...

Een brutale, met roet-zwarten baard om geelbleek gezicht en smalle schuwe oogen, wenkbrauwen neger-donker, rukte 'n tuinder z'n mandjes uit de handen, vloekend dat ie al drie keer voor niks hier was, op die manier niet plukken kon, z'n boel verrotte op den grond. De baas, er bijstaand, mengde er zich in, maar ze snauwden, verdrongen den heerigen vent. Hij voelde dat ie in zoo'n geweldige, stuipige werkjacht, z'n meerderheid verliezen ging.

— F'rek jai skorum, vloekte en tierde de onthutste tuinder, verhit van zongepriem, dat z'n oogen in brand stak, afgejakkerd hijgend van uitputting en sjouw.