Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

en overgereik van bons aan tuinders, schoot zij, — onder fluisterend gekonkel van bemiddelaar in 'r ooren, — om 'n haverklap in proestlachen uit ; schommelde 't moederwijf van gierpret, 'r logge boezem lang nog nabevend achter klein tafeltje, dat meelachte in lichten sidder tegen d'r schuddenden vetbuik. Toch, ieder keer duwde ze den kerel met 'r vette worsthanden soms midden in 'n grap, ruw buiten de tent, loerden zij en 'r dochter naar de weegschaal, of d'r niemand bedroog ; gingen d'r sluwe klein-grijze oogjes in 't pappig opgeblazen maan-gezicht lichtend rond, in kring der sjouwende werkers, die doorlaadden en losten, in stommen zwoeg, donker, morsig en vergrauwd, tusschen 't schittervuur van hun vruchtjes. En stapel op stapel, purper leven slurpte op, al meer, satanisch-gesperde muilen van donkere wagons. —

Kleurigste hurrie daverde rond den kontroleur, verder op. —

Eindelijk was 't Dirk's beurt om te lossen, zwenkte ie vóór, met z'n zware kar, wrong en schuurde ie door engen hekingang, in giftduwen tegen de kruk, dat z'n kop te barsten stond, zwellend van spierspanning. Zweet droop van z'n wangen in de sloffen, toen hij mand voor mand van z'n kar op 't weegtoestel schoof, berekenend, nauw passend en insluitend de manden, onder 't opstapelen.

— Van ?.... vroeg kontroleur, al klaarstaand met potlood op de lippen, tongpunt er tegen aangedrukt.

— Hassel!..

— Welleke Hassel ?____

— Gerrit!

— De Blommepot, gromde ie voor zich uit, veerend op z'n mand, blauwe krullettertjes op z'n papier krassend.

Dirk in zweet en zon, stapelde dóór van z'n kar, rustig op ¹t toestel.

— Hee, hield plots kontroleur z'n arm in, met ruwen schreeuw-stoot, van z'n veerende mand opspringend,.. wa' is dó.' ? die

mand daar---- en die?____ daa's drek!____ ke'k niet ge-

bruike !____