Menschenwee, Derde boek, Zomer

5i

kerels er vóór, in al sterker aanstroom van aardbeien, purperende neergestorte wolken van rood licht, fijn-prikkelend doorgeurend weibrok, paden, stationsplein. Gevloek en geharrewar van rauwe vermoeide stemmen, krijschte óp uit woes-ten sjouw en gedrang. — Doffe blaffen basten tusschen hoog-nijdige keffers en kermende hondestemmen óp, — dwars door menschengeschreeuw en ratelgeraas, dat hooren en zien verging. Kisten en manden, leeg en uitgehaald, keilden rond achter 't hek, waar 'n geholpen groep afzakte, en overal dromde gegrom en driftig geworstel der zwoegers, tusschen hun geurende stille vruchten in, hun roode bergen van geur en vonkpracht. — Op elkaar hitsend, afgunstig en nijdig, wou de één den ander voordringen. Plots kwam er lucht in worstelende ploeterende bende, konden 'n paar wachtenden inzwenken, met hun wagens en verlengde zwiepboomen, ratelden er karren wèg, dwars tegen aandrommende massa in. —

— Nou debies ! Ik ke' nie langerst wachte, krijschte éen uit den karrenstoet vóór 't hek, met grauw zweetgezicht, vette kerel, paf van hitte, uitblazend van vermoeienis, gekneld z'n dikke lijf tusschen andere wagens in.

— Hulp d'r sain effe eerst, gil-schreeuwde één achter 't hek, tegen kontroleur, die nu op 'n oue mand zat, met z'n bon-boek op de knieën gedrukt, rondloerend overal heen, of ze'm niks bestalen, alles goed verstapeld werd in de donkere wagons. — 'n Blauw potlood stipte ie telkens nat tegen z'n mond aan, dat z'n lippen paarsten als zou ie plots 'n beroerte krijgen. Van 't toegeschreeuw, de rumoerige hurrie en onrust jacht achter 't hek, maakte ie zich niks hooren. — Vóór 'm stonden de tuinders, hun waar verladend op 't breede, lage, met stof-vuil overwaaide weegtoestel.

— Acht honderd kilo van ?....

— Joapeke!

— Jaapeke uit ?..

— Lemperweg !..

Snel kraste z'n potlood, stonden de tuinders voor 'm ingebogen te loeren, naar de koortsige krabbeling van blauw puntje