Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

Op 't station, aan achterkant van 't zijpad, zat 'n man vóór gewichtstoestel, verzweet en gejaagd, in 't ratellawaai en schreeuwrumoer om 'm heen, tusschen treindrukte, loop van passagiers, kruiers en zwellenden aanvoer van waar, met z'n bonboekje in de handen, afrekenend wat ieder leveren kwam. Telkens achter 't hek, als 'n tuinder klaar was, zwenkte 'n ander uit al sterker aangedromde, woelerige karmassa, schuin tusschen de latten-omheining, op grof-bonkerig gekei, ratelde de leegte achter 'm dicht; stond ook diè weer met 'n berg nieuwe manden en vruchten voor den kontroleur. Voorzichtig zette iedere tuinder z'n rood-vochtige manden met aardbei op de éven boven den grond zwevende schaal, netjes op elkaar inschuivend en voegend al meer en meer, tot de heele vracht van hun kar afgeladen was.

De kontroleur, met z'n zweethoofd, z'n gezicht doorgroefd van zorgtrekken, overspannen arbeid en vreemde zenuwtrilling van lippen als geluidstroom en herrie watervallen over hem uitstortten van haast en jacht, — woog af, trok handvat van weegschaal achteruit, loerde intusschen naar kwaliteit der vruchtjes.

— Naam ! vroeg ie kort, met moeë stem, 't zweet van gezicht onder oogen en om neus uitwrijvend met rooien doek, waarop ie bang keek, na eiken zweetveeg.

— De Kaiser !

— Wie ?.. Piet of Willem ?

— Willem !

— Achterweg ?

— Welneenet !.. Slangetje !

— Slan-ge-tje herhaalde ie brommerig, zich zelf dikteerend, onder snel geschijf, afscheurend in rakettige karteltjes het geperforeerde retju.

— Hier anpakke ! — Weer schuurde z'n zakdoek langs z'n zweetnek en hals, veegde ie met nijdige rukken 't vette nat onder z'n hemd weg. Dirk en neef Hassel konden met hun karren 't zij hek nog niet in. Achter hen aan, dromden al meer paardwagens en karren met de hijg-sjokkende en duwende