Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

— Nou ikke stoan t'met dertien uur te plukke.... ik bin d'r hard stikke-dood van.... main stuut is deurmidde.. ha' je nou moar je maid hier Janse.... veur 'n f'rsnoap'rinkie :

Janse zweeg, giftig op Piet, dat ie met z'n geloof begonnen was en z'n dochter. Dat kreng had schande over z'n huis gebracht. Had 'n tweeling van 'n los werkman, die zich dood zoop. En zij werkte nou op de Wierelandsche fabriek van ingelegde groenten, tusschen 'n hoop van dat meidenschorem. Vier maanden geleden had ie 'r de deur uitgetrapt, met 'r dikken buik, en nou begon die kerel er weer van te klesseneere..

— Wat 'n gesoanik, schreeuwde ouë Gerrit naar Piet, al kon ie bijna zelf niet meer van pijn, toch voortploeterend in heete werkjacht.... wai doene 't allegoar.... jai mi' je stuut en jai mi je knieë.

— Nou? watte?.. allegoar ke' je hoore skraiwe?.. die is f'rduufeld 'n meroakel.... mó' je main of main jassie ? dolde Piet geraakt toch.

— Hoho !.... hoho !.... wa' sou da' t'met hain ? vier en vaife en nie genog aa's....

— Hain ?.. Welneenet.. aas 'k moar wa' neusiesverf had, sou 'k main vast.. 'n kwassie smaire !

— F'rdomd ! sel nie beure ! sel nie beure ! krijschte de Ouë, bleek grauw van schrik en hitte, — öp 't land komp gain druppel, hoho ! hoho !

In langzame optrekking van z'n linkerknie, met z'n handen steunend in 't gloeiende zand, had ie zich uit z'n strammen hurk opgericht. Z'n rug voelde ie vlijmen van pijnen en z'n beenen stonden heet te trillen onder z'n lijf, als zou ie instorten. Piet gromde kwaadaardig :

— Skreeuw moar nie____ set 't nie op je heupe.... maan !

moak goar gain relletjes.... aas 'k 'n urretje likke wil soa'k jou nie vroage !....

— En jai Kees ? vroeg Dirk, hep jai 't lekker ?

— Kees, Kees, bromde Piet weer, die hep gain rug, gain stuit, gain kop, die hep niks !.... goar niks !

Stil zwoegde Kees door, 'n endje van hun bed af, zonder