Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

plakte op z'n stompe voorhoofd in zweetkrul, onder de pet uit. En telkens even, in lodderigen oogstaar, probeerde ie óp te kijken naar de zon, maar dadelijk knipperde ie z'n oogen dicht, paf van 't felle gepiek dat er inboorde, voelde hij zich blind gegooid met kokend licht. Z'n vuile broek stonk van smeer en zweet, zurig tusschen het geurzoet. Voort maar schoof ie weer in zwijg, niets begrijpend meer van den Ouë, waar die pas ze toegeschreeuwd had, vooral geen rijpe te plukken. En stiller den werkmiddag rond, schoof ie verder, voelde ie 't woestijngloeiende zand onder z'n knieën schroeien en branden, verbukte en verwisselde ie telkens van knie, als er één, gekneusd en vergloeid, z'n zware paffe lijf niet meer -dragen kon.

— God f'rdorie, geeuwde Piet, daa's 'n kwoaje.... die son f'doag ! main nek stoan puur in brand !....

— Da' sou'k denke, je weê puur nie meer hoe je kruipe mot...

— Debies ! main knieë sain deurmidde.... aa's 'k katteliek waa's lie'k main stempele ! galgenhumorde een plukker half schuin naar 'n makker, die meezong Zondagsavond's in de kongregatie. —

Dirk, in den winter nooit sprekend van den zwaarsten zwoeg, morde, giftte nou, in verhitte worsteling tegen de zon, die 'm roosterde en martelde, waartegen ie 'n woesten haat voelde. Z'n rug stond den heelen dag in brand, z'n nek stramde verlamd in steekpijnen van voortdurenden buk en z'n branderige schonken schuurden jeukerig tegen z'n vuil heet afgesjokkerd baai goed. Guurt schreeuwde dat ie moar s'n laif d'rais most boene, mi' wa' woater....

— Da' doe'k f'noafed t'met bai de put! da' selle wai hebbe.

— F'noafed is d'r gain tait.... hee !.. Joanse, scherpte Piet voort tegen den katholieken plukker, — nou bi jai stempelt, hee ?.... moar hè je nou puur gain pain in je donderemintje of peseer je 't kerrikie.... mi je skietgebedje.... G'loofd sai Jaisis Kristus.... en de hailige sekreminte des oaltoars ?____

— Laileke duufels-toejoager, bromde die terug, hoor je main kloage ?....