Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

beefde zachtjes en fijn, als enkel cierkronkelig lijntje van־ geluid, klaar kinderstemmetje óp in zang, achter hagengroei, ontroerend en dartel tegelijk. —

Achter Kees en Piet in pracht-roode rijen kronkelden de slofjes aan als blank gevlochten goud, 't vruchtenvuur brekend in gloed, tusschen groen. Gaterig en bleek vlekten de onrijpe aardbeien ertusschen. Voorbij de vuur-omzooming van de groen-glanzende bedjes, tusschen 't gevlam en geknetter van 't doorzonde karmijn, liepen de kerels drukker met bakken aan en af.

— Snóf'rjenne Guurt, jai plukt te raip, schreeuwde Dirk onthutst.... sullie naime f'rdomme soo nie.... motte onderweg puur-en-raipe .... 't is veur Duijtsland.. hep de Ouë nog soö sait....

— Da' te raip ? !.. Wel neenet! Hullie binne....

— Debies ! seg moar heé ? Kaik dan sellefers.... kaik die !.. kaik diè !..

Dirk in rood-driftig zweetgezicht övergebukt naar Guurt, wroette met z'n grove vuile handen in d'r mand, perste driftig wat aardbei fijn tusschen z'n vingers, dat 't sap 'm langs de polsen droop.

— Nou.. daa's ook alles.. moar kaik.. die !.. die !.. sain puur groene buikies....

— Daa's net.... f'rjenne, je knaipt hoarlie t'met tü moes ! paa's tog op maid.. blaif d'r öf.... ikke lief da' nie....

— Wa' 'n hupla's die hep !.. sou je nie !.. sou je nie !....

— Seur tug nie Dirk ! la' 'r dur gangetje !.. .. gromde de Ouë van z'n bed af, bang dat Guurt er den boel bij zou neersmijten. Elk jaar nog had ze verdraaid te plukken. En nou, in 'n gril, gewillig deed ze mee, om wat extra centen voor de kermis te beuren. F'rduufeld, nou gonge de kerels 'r koejeneere, bromde ouë Gerrit. — Dirk had naar 'm omgekeken, zonder te antwoorden, z'n rood bevochte vuile handen, loom op z'n knieën afhangend, z'n gezicht verzengd pal in zongepriem. Roode vlekken dropen van z'n blauwe kiel en z'n blond-wit haar