Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

-dachteloos at ze wat aardbeiën uit 'r hand óp, plukkend onderwijl door, zonder 'r naar te zien, nog speelscher in kinderluimigheid öpkaatsend snel achteréen, wat vruchtjes boven 'r hoofd, roodglanzende kogeltjes, vurig de luchtblauwte in, dat 't vochtrood spiraalde boven 'r schalks gezichtje. Als vlam-mige kurketrekkertjes puntten de vruchtjes nèer op 'r smoezelige blanke handjes, die dropen van aardbei-bloed. Maar gauw, met 'n angst-woesten duw in 'r rug en 'n snauw van ouder zusje óver 't bed naar 'r toegebogen, hurkte ze weer in, grabbelden 'r pootjes tusschen het groen van 't bladerengewoel, telkens vóller van fonkelend roode vruchtjes, ze voorzichtig neerkogelend in de mandjes.

De groote plukkers, mannen en meiden, knielden en hurkten, telkens wisselend van knie en houding, in gloeipijn niet meer wetend, hoe te graaien ; schoven voort, zwijgend in koortsigen arbeid, in stommen worstel tegen de kookzon, die doorzengde, brandend op hun koppen, nekken en rug, dat hun goed heet verschuurde op 't naakte zweetlijf. Vèr, óver hun dampende gemartelde koppen, bleef blauwen zalig azuur, tot achter zwoeg van verste plukkers. Gestalten in buk, kruipend over de akkers, vernevelden daar in hitteviolet, floersig en barnend. En tusschen hen in, joelden geuren en kleuren, in de klare zuiverte van het eindloos hooger en hooger vèrtintlend blauw, doorschijnend en rein als albast. — Tusschen het groen ging paars-korte schaduw op den grond van werklijven, die bewogen of sjouwden, bak aan bak af; ging licht wiegel en gouden heete trillingen van losse groenteranken, pal in 't zonnevuur verterend, smeltend weer in zilveren afkaatsing, vergloeiend op kantblaadjes van hagen. En telkens anders weer lag 't land geblakerd en schroeiend gezoend aan de kanten, als spel van windkringen door boomkruinen heenwuifde, verblindende warreling van waterval-goudgespat tusschen bladeren-bogen neerstortte over de paars-dampende hitteaarde. Telkens uit andere hoeken, vervluchtigde kwinkeleerende jubel van vogels, tierelierende zangers op lucht-fluiten, met cierfijnen fladder, donker scherend 't hemeldiepe, blauw-roerlooze in. En soms,