Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

— Nou ! schreeuwde Kees barsch, dat ze opschrok uit 'r angstmijmer. Niets voelde ie meer van meelij voor haar kin-derzwoeg. —

— Ikke.... wa ?.. ikke.. wa ?

— Wa'.... wa'.. bauwde ie na, grimmig. Hoe hep Wimpie 't daan ?....

— Ikke____bin tog nie... tuis-en weust... F'morge.. vroeg

bi'k mi'Jansie na Kerkevoart-en-goan.... enne.... enne----

so wee'k nies. — Kees zweeg. De mand schuurde en kraakte langs z'n arm als Dientje in waggelgangetje er tegen opbotste. Nou rook ie alleen vischstank van scharren en poonen, die 'm wee maakte. Gejaagder stapte Dien beensnellend mee, zonder te durven zeggen dat ze'm niet bijhouen kon. — Ze had vreeselijke angst Dientje, en hartkloppingen. D'r vader wou ze 't wel biechten. Van de zestig poonen die ze meekreeg van d'r moeder, had ze in den avond één vette opgepeuzeld, zoo maar van hongerigheid. Ze wist dat zóó iets 'r moeder dol maakte van woede. Eens was ze er mee thuisgestapt, had moeder 'r half lam geranseld in woeste nijdigheid. — ״Jai poone fraite en wullie hongere, da' sel dur 'n mooie worde", had ze uitge-krijscht en d'r al maar heviger dooreen gerammeld, dat 't bloed 'r in de oogen vlekte. En nou had ze 't weer gedaan. Heel vroeg in den ochtend, naar Kerkervaart loopend, had ze'n paar hompen brood meegekregen, voor den heelen dag. — Tegen den middag, toen Jansie naar huis was gegaan, had zij wat bij den weg gebedeld en pompwater opgezogen uit d'r klompje. Maar toen 's avonds, heel laat, aan de donkere, woelige Haven, tusschen al het gerij, gehos, geschreeuw en geratel in, voelde ze zich zoo wee en hongerig, dat ze 't niet langer bedwingen kon.

Eer ze 't goed wist, had ze 'n poon, 'n klein vettertje van twee cent uit 'r mand gescheurd, angstig omgekeken, 'n beet in z'n kop gegeven en zoo smakkend en zuigend, tot de glimmige vette velletjes toe, afgezogen en öpgeslikkerbikt. Reuk van groenten, geur van vruchten en drankstank hadden 'r geprikkeld en beduizeld. Maar zoodra ze'm ópvoelde begon