Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

Haar stemmetje snikte en hijgde. Ze had zoo bar gehuild van angst, dat de kastelein 'r de vijf poonen vergoeden kwam, verzekerend goeiig dat ie 't wel 'n keer met 'r vinden zou. En nou kon ze haar verhaal niet eens eindigen, zoo ontroerd en vermoeid was ze nog.

Kees voelde de uitputting in 'r snikstemmetje, kreeg meelij 'n beetje met 't kind, hield z'n groote stappen in, dat ze'm beter bij kon houden. Want zóó liep ze zich uit 'r adem. Maar vertrouwen toch deed ie 'r geen zier. Dat kreng van nege was al soo duufels valsch vroom aa's d'r moer. —

— Gaif main je mand moar hier !.. Nog negotie in ?....

— Nog vaiftien poone.... enne... enne... agt bos skarre... moar moeder mo'k de sin te gaife....

Angstig gesmoord klonk 'r stemmetje. Ze dacht dat Kees 'r wat wou afnemen, in 'r schuwheid niet begrijpend dat ie 'r ging ontlasten van vracht.

— Hou je bek, snauwde woest-driftig Kees, ik vroag je sinte nie.... Hep je moer seker-en-sait.... da' je noa je foader mot-en-soeke in de kroeg.... hee ?....

— Neenet ! vast nie!____ vast nie!.... stotterde Dientje,

bangelijk-onzeker. Maar Kees, uit 'r ontdaan stemgebeef, voelde dat ze loog. Hij zou maar niet verder vragen.

— En hoe hep Wimpie 't daè.n f'doag ?....

Ongemerkt, had ie weer aangestapt in lange passen, dat 't

kind hijgend en zuchtend weer achter 'm aanliep, met 'r handje in 'r pijnende zij gedrukt. — Zoelte woei ze van den weg-naar zee, in 't gezicht. Geur van meidoorn wellustte zoeter rond, den kant op naar Duinkijk, al zoeter, als lag in 't duinduister een rozenhof uit te ademen. Diep groendonker azuurde de lucht, met bleek sterrezaaisel, en suizel-droomrig zoelde boom-geruisch van alle zijpaadjes aan. Zacht ging er fluisterkoelte door geblader. Langs de reuk-zwangere hagen, trilde vochtig-zoele aardgeur, vloeide uit, wijd uit, in de verzaligde avondrust.

Dientje, bangelijk, gejaagd, slecht ziend op duisteren weg, voelde hartkloppingen en duizelingen van onrust. Haar vader had ze niet eens geantwoord. — II. 3