Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

avondstraatje en plechtig ruischten boomkruinen na, hoog boven de donkere stomme zwoegers, in geheimen fluister. —

Weer brom-beefde z'n schor-moeë stem nog tegen de krotdeurtjes en ruitjeskleine vensters óp naar de duistre kerels, die hij zelf alleen kon zien in vaag rompdonker, toen naast 'm plots een inviel:

— Da' he'k nooit last van,.... aas 'k en leg, sloap ik t'met.. main waif hep main te kaire aa's 'n pannekoek.... aas 'k uit mot, wa' jai Kees ?.... Veur jou mog 't t'met winter weuse hee ?.... da' stroope is tog bestiger werk hee ?....

Kees hoorde stom aan, bleef rondturen op de hurkende kerels, mompelde plots zacht genavend en sjokte weer voort in sleepgang, met 'n vracht moeheid aan zijn beenen, als rukte ie bij eiken stap, reuzige gewichten voort. —

Nog drie kwartier gaans eer ie thuis was ! In geweld-rateling bonkten groentekarren 'm voorbij, de Beekerstraat op, terug van de Haven, weer naar de akkers. Achter 'm aan, klonk zachte meisjesstem, zwak huilerig geroep :

— Foader!.... foader!....

Kees bleef staan, keek om. Dientje was 't, z'n dochtertje van negen, met groote mand poonen voor d'r lijfje. Sleeperig en vermoeid stapte ze uit 't duister op 'm af, bleef kleintjes-stil naast 'm staan. —

— Nou pas van de hoafe !....

— Joa, foader, ikke hep.... hep veur vaif en sestig sin te f'rkocht, .... enne.... enne ikke hep.... hullie selle.... sellefers van Kerkfoart, hoalt,.... mi' Jans.... hain en weer foader!____

— Moar wa' duufel! je hep veul vroeger thuis kenne sain.. D'r is nou niks meer van doene op de hoafe !....

— Joa.... moar____ moar moeder hep.... sait---- hep

sait.... daa'k al de herreberge.... in mos.... toe heppe.... heppe.... enne sien u.... toen heppe manne.... main woar opfraite.... enne.... enne.... se binne dronke weust.... enne.... se heppe d'r vaif opfraite mi-sonder betoale.... toe hep de kastelain sait.... enne.... hier....