Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

IV.

Vroèger in den ochtend, kropen de werkers op de akkers, later bleven ze wroeten, donkerend in den schemer. Van alle kanten onder de tuinders, joeg werkkoorts, onrustten oogen -en handen. Kees was drie avonden in de week, om nog 'n extraatje te verdienen, bij 'n ander aan 't sla-steken, voor 'n baasje, die wat akkers kroppen van 'n grooten kweeker gekocht had.

Van Beek achteraan, waar 't werk tegen half negen klaar was, liep ie óver naar den avondpatroon, om de sla uit te dragen, te bakken. Baas Booker zelf werkte mee, tusschen de nog helgroene lange krop-regels, stak snel de sla met klein mesje van den grond, ze zuiverend, en handig afscheurend 't rot zanderig blad. Zoekend loerden z'n oogen tusschen de regels in, waar de grootste propten; en telkens in buk, zonder opkijken sneed ie af, keerde snel elke krop óm, nekte met scherp mès 't vuil er van, smeet ze gestoken weer néér op den grond. Zoo ging ie voort, in één buk, de oneindige groene regels langs, springend dan hier, dan daar tusschen de kroppen, waar net éven plaats bleef voor z'n klompen om te staan.

Kees, met drie andere nazwoegers, vulden de bakken, sjouwden drie vier op elkaar, voor d'r buik, langs de greppels en loopkanten van bollenpaden naar de karren, aan 't eind van de lange akkers. Hun lichamen kraakten en persten van zwaren sjouw, telkens als vrachtbakken afgedragen moesten worden naar 't eindpad. Achter Kees hijgde aamborstige kerel, kuchend en vloekend de kisten voor z'n buik tillend, in zwaar moeë armen-strekking.

— Wa' da' goed nog donders swoar is, kreunde zwak z'n stem. Bij eiken vrachtsjouw hing z'n tonglap 'n end z'n zacht-kermenden mond uit, als van bezweet en hond.

— Wa' ? die poar bakkies, blufte 'n ander, sterke knoest, toch zwaar hijgend onder 't tillen en versjouwen. Jai ka d'r nie uitdroage____ loa 'n aêr die sinte hebbe hee !....