Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

zicht met mouwvest-end, en neerharkend hooihaar langs wielen en raambalken. Joa jonge, da' f'rboast jou hee ?.. jai hep kwoalek 'n goed stuk gereedskap sien hee ?....

Lachend en sneller vorkte ie af, dat Piet wegzonk tot de borst in de stapels.

Ouë Gerrit, in strammen buk, hijgend en puffend op de voe-ting, doorstriemd van regen, schuw van nattigheid, waggelde hooger, al hooger op hooiklamp, woelde, struikelde en verstrom-pelde tusschen het broeische gehalm, wreef telkens één hand tusschen lokken en baard. In zichzelf gromde ie, waarom ie maar niet, na de pluk, wat hooi gekocht had. — Zou ie niks te maken hebben gehad met gemaai en gedroog, net als verleden jaar, al was ie 'n beetje bedonderd met de kwaliteit. —

— Wa hondeweer hee ?.. f'rduufeld aa's 't droog is.... mot tug droog saine aa's 'n hart saa'k moar segge !....

— Je ken.... die jonges ook niks., late doen., droog-komiekte voerman weer van den wagen, lager beenend den karbuik in, onder al zakkende hooivracht, snel-rustig stapels neervorkend rond Piet's lijf. Piet lachte van zenuwachtigheid voelde wel dat voerman 'm nam, met al haastiger afwerping van z'n vorken. Geweldig in werkdrift lanste Piet z'n vork-tanden trillend vast, in de krakende, ruischend-blonde woeling om 'm heen, duwde ie dieper en gejaagder den steel in 't hart van de nattige stapels, dat ie grootere vrachten vastpriemde en in woesten zwaai boven z'n kop sloeg. — ¹

Heviger zwollen z'n slapen en aderen, en vlug, als kon ie geen til meer uithouên patste ie z'n vracht tegen ingebukt achterlijf van ouë Gerrit, dat die schokte op z'n voeting en voorover strompelde.

— Ho-ho ! main kristus.... waa'n drift !.... is da hooie !. _ je laikt puur daas !----

Piet hoorde niet, wou niet achterblijven. Regengespat en windgeruk splinterden en joeg om z'n warm gezwollen zweet-hoofd. Hooibroei verhitte z'n lijf en springende stroo-sprieten priemden in z'n oogen en hals, jeukten in z'n ooren.

Zoet dampte hooigeur rond, op 't zwoel-smoezelige erf, over