Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

wa' jai nie kwakkelt.... mi je blommetjes s'murreges knippe ! — ¹n fesoenelik doaggeld. — Zwaarder griste en kraakte 't hooi onder hooiers kousen, en even uit stolpduister kwam lijf van Janbuur naar voren bukken, z'n donkere kop, turende laag in den dorsch, die volgegrauwd diepte van schaduw en schemer.

— Hee.. Joap!.. schreeuwde ie, naar den wagen, hoeveul vorkies nog, 't wort main puur te donker !

— Nog drie, dan is 't daan, kreunde dof stem van daggelder. Z'n donker lijf ging voort in zwoeg, lanste en vorkte 't laatste hooi öp. Z'n armgebaren vaagden nog schimmiger, verdiept tegen 't weifelende dorschduister van achtergrond, geheimzinnige hal van verdonkerde binten en kruispalen. Soms vréémd, lichtte oogenwit om appelkrans, nog éven schichtig onder hoedrandje en verduisterd gezicht uit, als ie opzij keek naar den berg.

Ouë Gerrit, leeg-wrevelig, niet wetend meer wat te zeggen, zei zacht goeien avond, klompklotste wég, loom, vol kregel naar huis.

Den volgenden ochtend schommelden bij hem twee wagens hooi van één dijk in, die de jongens uit angst voor regen, maar opgestoken hadden.

Op balkvoeting stond ouë Gerrit in 'n erfhoek, achter bollenschuur, klaar. In open lucht zou daar 'n berg neergebouwd worden. Regen spatterde en windrukken stootten öp uit oprijlaan, waar de voerman één wagen ingereden had. — 't Geurde over hun hoofden. Kalm, als onder zonnegouden en blauwenden hemel, vorkte voerman 't hooi van z'n wagen. Piet stak öp, naar den Ouë. Met vertrokken rimpels in z'n gezicht, stond die omsparteld van regen en windgeslier, bangelijk ruggekromd en beverig de opgeworpen stapels naar zich toe te rollen en op te bossen. — Diep zonk ie in broeihooi, dat z'n enkele blauwe kielromp krommig tusschen 't matgoud gehalm uitbochelde. —

— Wa he jai 'n mooie vork, lolde Piet.... jai lait d'r 'n borrel glad, moar de bulle binne tog in orde.

— Joa jonge, ironiseerde terug voerman, afvegend zweetge-