Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

— Hai je je boel dan nog nie te hoop ?.. wa' luie broasims die jonges van jou tog-en-binne, dolde Janbuur, uit berg-duister. —

Ouë Gerrit voelde zich nijdig worden, hoorde dol-klank maar half.

— Ho!., ho!.. wa' saa'k segge!.. vier en vaife en nie genog.... aa's je wa' forrekies hooi allainig neudig hep !.. bi' je gauw kloar.... huhu !.... huhu !.... de kerels hewwe nog wa' meer aa's hooie hee ?..

Bleek vaalde schemering op de vuil kalkwitte muren van dorsch. Al donkerder zwartten wielen, voorkrat en dissel van den hooiwagen, tusschen de donkere hooge gebinten en 't verduisterd gevaarte van stolp. Donkerder kromde en zwoegde gestalte van werker op den wagen en angstiger onder z'n verdonkerende gebaren kermde, in de lugub're dorschstilte, z'n zware hijg-borst. — Z'n kop wasemde in 't zweet en voort ging z'n vork in het ruischkrakend hooi, hieven z'n donkere armen stapel op stapel naar den stolp, waar 't neersiste, op den al hoogeren, duisteren bergrug. Z'n beschemerd lijf schimde er verkromd en vergroeid als schimmige karyatide, waggelend op de lager-zinkende vracht, in krampige worsteling met het droog-wilde veerende hooi, dat onder z'n voeten uitsprong en tegenspartelde als levende aren. —

Z'n schimmig gezicht, bij vastboring van hooi, grauwig-rood alleen even te zien bij beenige kaken, in den omhuivenden schemer van ingang, draaide telkens donkerend wèg naar den baas, en stom sloeg z'n stille late avondzwoeg door het afbrekende gepraat van ouë Gerrit en Janbuur op den klamp. —

— Kaik ke'rais die Kerkvoarter doar.... die is d'r puur

van f'morge halfdrie an 't gangetje ! en nou____sel t'met naige

uur weuse hee ?----één skoffie hep ie had.. daa's doenig hee ?

één skoffie van 'n kwertier t'met ! daa's doenig hee ?

Janbuur blufte op 't werk van daggelder, alleen om ouë Gerrit te hinderen.

— Moar da' mot sait____hai hep dan ook 'n fesoenlik duitje..

doar sit 'm alles in Blommepot____daa's 't geheim vat je ?..