Menschenwee, Derde boek, Zomer

i9

wellust was, brandend gekust, en wèèr razend overgekust door passie-schroeiende Zon; hun heilige arbeid omwaaid lei van winden, de zangerigen en gierenden ; omzwijmeld en bedronken van geuren, dóórschroeid van kleuren. En 's nachts, verkoeld weer door wijd-om fonkelende sterrenwemel van polder, diep donkere blauwing van hemelkring, met z'n goud lichtenden wondren flonker van nachtglans, onder dan nog oneindiger transen die arbeid stil duisterde; onder 't stille lichtgepleng van de zilveren sterrenlampjes, die flonkerden boven de duistergroene aardewei. 't Land dan weggevaagd droomde in wazen van nacht, immens en sidderend van stilte en roerlooze verten. —

Doorgeharkt was er dagen, in zwijg. Kees was naast Dirk gaan staan.

— D'r mot nou moar op hoop set hee ? wa' d'r stoan, stoan d'r dan.

Zon was uit zilverdrommigen wolkenstoet doorgevlamd in kringen van violet vuur, begon priem-strak te steken op hooierskoppen. Witte hoeden en strooien kiepen lichtten en blondden in de wei. Naast Kees zat 'n maaier te haren, in hoogrood hemdsbaai, als stil bonk vuur op 't dijkje, met z'n bronsgladden kop, lichtelijk gebukt, starend naar z'n zeis, lichte klankjes vertikkend op 't messtaai. Blinkende ringetjes aan groote oorlappen, in verlichting van haartjes, schudden mee, zachtjes, bij eiken klop. Dirk harkte aan, naar plek waar Kees te wachten stond met groote steekvork, die fonkelde tus-schen 't gras, als stilsidderende, kromgebogen bliksemstraal. Telkens als Dirk wat stapeltjes aangeharkt had, lanste Kees in geweldigen priem, z'n scherpe steekvork 't hooi in, ruischte en kraakte ie met lange slierten 't begin van den hoop bijeen. — Dirk rondom, harkte bijzij den dijk, naar zich toe, en hooger in 't krakende hooi lanste Kees z'n vork telkens in, met z'n knie in 't heet-gouden gestapel, z'n bovenlijf gebukt, inrukkend tegen de hoopjes, dat dieper de staalpunten priemden en vast-.boorden 't hooi op de tanden. In trage kracht heesch ie zich terug