Menschenwee, Derde boek, Zomer

!8

de en droogde hun leven op, stonden ze neergebeukt in bronzing van koppen en gloei van prachtlijven, in één kramp van arbeid versteend ; voortzwoegend tot den avond, zwijgzwaar, geradbraakt in pijning van elk lid.

Volgenden dag weer stonden ze op de lichtdaverende zon-ne-velden, als ingesloten tusschen hoogovens en kraterende hette ; stonden ze stom, met rondom orgiën van licht, onder oneindige luchtendrama's, geheel dood voor de lévende gods-pracht van vruchtenland en wellust van aarde-groei. — Geweldig in lichtmacht trokken weer ochtend en avond over hen heen. Eiken dag méér naar den oogst, dropen hun handen zwaarder van aardsappen, donkere en lichte, vloeiende en heetgistende; kwam zengende zonneharpoening, die ze verschroeide en martelde in hevig gesteek, dat hun huid klefte en branderig verhitte onder hun goed ; kwam sjouw-vracht als gewichtenzwoeg ze verkrommen in gang, tot de avondzon wat koeling bracht; nimbus-rood damplicht omzeefde de avondweien. En zoo, in de vroege zomerhitte voelden ze aan de werkers, dat komen ging, elk uur nader, de hoog-groei van polder, de goudzang van 't graan, de davergloei van tarwe, rogge, haver, als maaierszwaai was weggesikkeld, en achter hun arbeid, 't land in gouden korenbrand oplaaide ; vloeiend goud, dat zingen kon. Als de oogst van golvend levens-rijp, uit alle aardhoeken kwam opjubelen, in feilen hoogen goud-brand, en vogelenkweel over hun koppen verwaaide. Als in de oneindige stilte van 't land, opengebarsten vruchtzwijmel, in heete baring van leven, de zaden uitstortten; één fluistering er suizelde van halmentaal, de ziedende geboorte van korrels en zaden luidloos gebeurde in de stille oneindigheid van lucht en grond. Als uit de zwei-aren en verwemelende strooiing van levend zaad bij eiken windestoot, groèi de aarde doorstroomde, doorschokte, in krampigen sidder van hevig, levenbarend genot. Als er ging, groot unisoon fluistergeheim, koor van arengeruisch, over den geheiligden arbeid van handen-zwoeg, die gezegend daar stond, in groei en goudkoorts van 't licht. Als de heete, felle jubel van hun zwoeg, de aarde uitge-