Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

— Nou moste wai moar ophoarke Dirk, en nie beginne woar jai stoan, riep Kees.

Bestig vond Dirk dat. Die Kees, wa die kerel tog werke kon. Allegoar knapte ie hullie op. Verduufeld aa's tie nie twee Piets en twee Dirke veur sain rekening nam. Da' most ie tog eerlijk segge !

Onder 't neergemaaid hooi haalde Dirk twee steekvorken uit. — Kees was langzaam den langen hoogen dijk, die door-stoofd gloeide van hoogovenhitte en hun voeten ver-blakerde, afgestapt; begon aan slootkant, vlak bij het soms doodstille, dan plots kopjes wiegelende riet, te harken. Dirk en helpertje werkten aan anderen dijkkant in de laagte, naast teeltbrok velderwten en boonen.

— Wa' nat nog in soo'n hette hee ?.... schreeuwde Dirk naar Kees, onder het hoog uiteenzwaaien en opslingeren van 't hooi, met witblinkenden houten hark de lucht ingraaiend.

— Daa's net, sel f'doag wel nie waier komme aa's keere....

Laag aan Kees' kant lag niets dan weiland, waar op alleen

figuurden donkere en in licht-zwemmende maaiers, zwart-brons, in kiel-fèl rood of wit-bekleerd.

Alles beheerschte hun zwierkringen, tusschen het gesuis en gehuiver van halmen, het blondgoud geglans van stengels en riet, de diepe oneindigheid van hemelblauw rondom, de reuzen-kom, met z'n eeuwige stilte-druisch en lichtgespeel. — Den ganschen dag bleven Hassel's harken woelen in 't broeiende hooi, in lichte opslingering en uitristeling der afgevlijmde halmen, dat ze in hitteschroei al drooger kraakten onder den stap der mannevoeten. En pal op hun nekken en koppen, die dropen en parelden van heet zweet, doorzengden de gloeiharpoenen van zonnebol, weerhaken met giftpunt van kokend licht in hun lichamen priemend, dat er dolle gloei bruiste binnen in hun aderen. — Zonnevuur bleef uit 't diep azuur, trillend heet blauw, neerschroeien, piekend en martelend hun vel, terugkaatsend in zeng van den grond op hun beenen, handen, oogen, als werkten ze in vlammenrijk van cyklopen, in hellestraf overal ingesloten tusschen hoogovens, die uit hun