Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

moar overend.... aere week is 't puur gain tait.... aa's d'r rege komp sain wai vast !.... nie maa'ne ?

■— Kok.. kok.. kok ?.... kokokok !.... moeder weer 'n ai! sarde Piet

—■ Nou joa ! of jai nou gainigt.... da' skeel nies !.... 't mot 't mot, gromde de Ouë.

Overal was woeste jacht onder de tuinders, gezweet en gehijg van ploeter en sjouw, zonder opkijken. Alles stond gelijk in bloei, alles in één jacht moest gedaan. Dat ging zoo van half Juni tot Augustus, drie maanden van zwoeg, dat ze 't bloed onder de nagels brandde, de hitte-zon ziedde en schroeide op hun lijven. Dat was de groote haal van aardbei, erwten en boonen, waarmee de centen voor pacht, grond, en winterwerkeloosheid er moesten komen.

De Ouë gloeide van angstige koorts, hoe de oogst afloopen zou.. .. Aa's de boel soo stong aa's nou, soo loat, kwam die f'rvloekte kermis net in 't drukst van de boonetait weer ; had je de kerels dronke en radbroakt van 't pierewoaie.. en morrege most hai 'r bai, gong Dirk vente.... hoho ! weer bestig daggie veur sain !

II.

Snikhitte schroeide door Wierelandsche polderwei, toen 's middags Dirk, Kees en helpertje naar hun hooidijk stapten. — Oneindig in wijden kring van wasemend goudlicht, lag jonge bouwgrond aan een kant van den weg, omfloerst in vochtnevel naar horizon, doorbroken van stukken teelgrond. En ver, oneindig, aan andere zij, stil weiland, met gitglans van 'n eenzaam koebeest, 't hoog behalmend gras, in roestige bevlamming van wilde zuring. Strakblauw, doortrild van zomerbrand, spande de lucht, wijd als 't land, overstolpend den polder. Dwars door landerijen achter dijkige hoogte, ging glans-felle kabbeling van kanaalwater, naast 'n stuif pad, dat blank brandde in zonnige, heete zanderigheid. —