Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

werkhanden ~der wieders, die ze zuiverden van vuil. 't Onkruid lag bij stapels te verrotten, op de paadjes, in de greppels.

— Da' wort suinege Job, bromde Dirk in 't voorbijgaan langs Kees, we motte f'rdomd 'n kerel stelle.... Nou mo'k van main boone.... nog loof skoffele.... van die tullepehoek.

— Is tug nog nie g'nog besturrefe ?

— Joa.... mot moar.... snof'rjenne.. .. morrege mot 't hooi overend, op de hoop, alles g'laik.... t'jonge!.... je hep gain tait van oademskeppe.... saa'k stikke !....

'n Paar dagen later begon heeter gejaag, zenuwachtiger gegrom. Van wiedhoek hiér, trokken de kerels, nog krom en gekneusd van kniebuk, naar schoffelbrok daar. Geen woord! geen asem ! Ze vloekten dat ze 's winters niet te vreten hadden, zomers niet vreten konden ; geen tijd, jacht ! jacht !

Ouë Gerrit joeg mee, zette ze op, z'n zoons en de twee losse werkers. — Een Zeekijker, had veel te lijden als baas weg was. Hij liep met 'n Wierelandsche meid. Dat maakte ze dronken van gift en jaloerschheid.

— Wa' mö die snurkert, die suinige Job hier, schreeuwden ze rond 'm. Zaterdagavond werd op de haven met 'm gevochten, kreeg ie duwen, ransel, klonk er stemgedreig, dat,.. .. als ie niet van Wierelandsche meid afbleef, niet behoorlijk 'n Seekaiker tollereerde, ie veur z'n laife d'r van luste sou.

— Tullereer jai 'n Seekaiker.... mermot ! of blaif vraige-sellekerel hei?.... jai kwinkwanker, wa' doen jai hier?

Zoo raasde 't om 'm, op de akkers, maar stil bleef ie in z'n lijfbuk wieden, of uitplanten, eiken avond zeker van z'n stiekeme vrijagetje door de donkere laantjes, met lieve Wierelandsche meid.

Onrustiger joeg Gerrit op. Z'n broer had al aardbeien op de markt, hij nog pas puur 'n schraal mandje. Hij vloekte en raasde in stilte, keek soms loenschig naar z'n eigen rhabarber, die blader-breed en steelfrisch opschoot boven die van oom Hassel.

— Manskappe, morge is 't noa polder ! huhu ! 't hooi mot