Menschenwee, Derde boek, Zomer

II

Telkens weer kwam Piet, met 'n zak de schuurtrap opsjouwen, in borsthijg blaasbalgend, zóó vermoeid en doorzweet, dat 't vet 'm dikdruppelend van slapen en bronzen voorkop, nek en hals ingutste. Z'n hemd, bij den hals opengescheurd, dat z'n bronzige haarborst bloot-ruigde, zoog dóórnat op z'n lijf. Hij hijgde als kreeg ie 'n beroerte.

— Hee Ouë.... Wa' si' je ?.... dofte afgebroken z'n stem.

— Hier.... joa.... hoho ! ik kom, schreeuwde gedempt uit duisteren stellinghoek ouë Gerrit terug, klankloos en beverig.

-— Nog drie sakke.... en dan.... is 't daan !.... zei hijgend Piet op de trap, met 'n smak de vracht van z'n schouers afsjortend tegen den grond, dat er zandwolken waasden voor ^,t lichtluik. Stil bleef ie staan, met z'n bronzen, vet-bedrup-ten zweetkop net boven de trap uitloerend, starend naar het lichtluik. — Koel dronk ie den frisschen windstroom op, die ^,m tegemoet woei.

— Nou kaik.... nou erais.... die dubbelneus !.... jai smait te hard !.... hoho ! die hep heulegoar sain neus broke !..

— Wa' sou 't!. .. komp bai de huur t'recht.. doen 't sellefers sel je 'n vrachie voele !.... Nou Ouë, nog drie.... dan is 't daan!.... 'k mo nog sloa staike tü donker....

— Bestig.... nou kraig ik nog wa' imperoaters !.... wa' leraine !.... wa' gele prinse....

— Enne.... wa' ru.... rub'rum.... maksimoa! stotterde Piet, met z'n gezicht gekeerd naar de treeën de trap afstappend, dat langzaam rooie zweetkop verdween in schemerdiepte van trapgat. —

— Heè.... schreeuwde ouë Gerrit door 't windluik naar beneden op den tuin, met z'n zilveren kop in lichtlijst, dat z'n lokken fladderden en stoeiden om z'n ooren, — hullie benne nog

veul te wit____ soo nie leeferboar.... die hewwe gain son

had !....

— Nou, dan laa'k die nog sitte, krijschte in kop-opstaar naar tochthoek Piet terug, z'n oogen dicht geknepen van zon, die er licht inlanste, — dan goan ikke nog wa sloa staike.... Kees