Kunstenaarsleven, tweede deel

94

wel, als hij alleen met haar was, over Soonbeek te praten, maar zijn aanvallen op haar zwakte weerde hij toch altijd af; dat begreep ze aan alles.

Ze had Maurice en Louise, in de heel intieme vriendschap, die er zoo gauw tusschen hen gegroeid was, wel eens verteld dat, en waarom ze 't met Soonbeek niet langer kón uithouden ; dat hij haar erger martelde dan tien kwelduivels, en dat ze kromp van schaamte en smart onder zijn kruiperige sluwheid als er iemand bij was, en z'n dadelijk daarna uitslaande machts-waan. — Acht jaar lang had hij haar nu al gekrenkt met z'n vurigen wrok en boosaardig venijn, met z'n vrekkig gewoeker en z'n gesar. Nu zou ze eindelijk eens van 'n sterk mensch hulp krijgen, om haar te verlossen van zijn vernielende overheersching, z'n treiterende gemeenheid, die ze nu, onder z'n angst voor Maurice, nog vinniger op zich voelde afgiften. Ze snakte, door den breeden toon van Maurice's schilderend zeggen, vurig opgewekt, naar 'n geestelijke vrijheid als vrouw. Ze voelde zich zéér beschroomd nu, wanneer ze bedacht hoe hij over haar vernedering moest oordeelen, haar vernedering als vrouw die bleef bij 'n man, voor wiens schrokkerige hebzucht, woeste inhaligheid en demonisme ze een groote afschuw had. Vroeger, in 't begin van hun vriendschap, wou ze voor Maurice en Louise bedekken, de ellende die er tusschen haar en Soonbeek was. Ze wist hoe Soonbeek 't land had aan openlijk schandaal, wat hun huwelijk betrof. — Maar voor Maurice en Louise kón, en wou ze niet langer huichelen ; voor hen schreide ze uit den smaad en de verlagingen, die zij bijna iederen dag, voor de nietigste dingen soms, van hem te verduren had. — Maurice was juist op 'n ochtend ingeloopen, toen Soonbeek in dolle woede net tegen Flora had uitgeraasd.

Er was hem op de veiling iets voor den neus weggegaan dat hij absoluut had willen hebben, en nu zocht hij zich te koelen op 't huishouden. Dan ganschen morgen had hij de meiden al gekweld en met sluwe strikvragen omlistigd.

Plotseling had hij gemerkt dat Flora haar zoontje 'n zuren appel en 'n sinaasappel gaf. Met een krankzinnigen woede-