Kunstenaarsleven, tweede deel

92

Eerst had hij haar hoffelijk toegsproken, maar toen ze wou spotten met iets waarvan hij hield, en dat zij niet begreep, werd ze dadelijk door hem vastgekneld. Soonbeek had er kakelbont door heen gesnaterd, maar telkens was hij door Maurice in een hoek geduwd. Ze had hem onmiddellijk bewonderd, ook uit z'n artikelen. Dat snerpende en tóch fijne beviel haar zoo in z'n ironie. Dien avond echter had ze zich goed be-heerscht. Later was de intiemere nadering ontstaan, en had ze 'm iets gebiecht, van haar stille droomerijen in de schemerzaal. Ze had dadelijk spot verwacht, maar hij was, heel zacht en innig van stem, haar komen opwekken. Hij verlangde voor haar zelve dat ze daar niet meer aan zou toegeven, 't Was zoo slap, zoo sentimenteel en 't vernielde en verteerde haar geestkracht. Ze zou er traag, dood moe en wispelturig van worden. En eindelijk dartelde er z'n schert overheen, wat haar nog 't diepste trof.

Toen was ze zelf gaan lachen om haar leeg gefantaseer, zonder werkelijkheid en zonder diepte. Zooals ze nu 't leven ging zien, had ze 't nog nooit bekeken. Al zou iemand haar nu in 'n gouden wagen naar Italië laten rennen, ze zou onmiddellijk terugkeeren en Maurice zoeken in dat donkere zijstraatje van den Amstel. Maar telkens toch werd haar stille verrukking doortrild van angst, hóe haar liefde voor Maurice te verbergen. Zou Louise, de fijne, intuïtief-tastende, als vrouw niet dadelijk gemerkt hebben wat er trilde in haar stem als ze met hem sprak ? En toch moest ze 't, ten koste van alles, voor hem geheim houden. Ze martelde haar hersens met allerlei vervluchtigende uitdenksels. Als ze eens koel, stug tegen Maurice werd, en deed alsof ze in hem alleen 'n goed beschermer 'n vriend zag, en niets, niets meer ? Maar hoe zou ze koel tegen hém kunnen zijn ? Zou ze niet dadelijk in schreien uitbarsten als ze 'm zou zien opstaren, verbaasd en misschien geschrikt door haar toonkoelte ? Maar wat kon ze anders doen ? Ze had 'm zoo hevig, zoo krank-zinnig hevig lief. Hoe zóó komedie te spelen dat hij 't niet merkte ? — Kwam er dan geen gedachte-bliksem door haar heen, die in één flits licht gaf ? Angst,