Kunstenaarsleven, tweede deel

7i

van Soonbeek kleurde ze hevig; 't ergste, als hij haar, na wat heftig wimpergetril, scherp aankeek, en zij zich voelde wegzinken van schaamte. Dan stamelde ze wat, huilde ze, en holde zonder 'n woord verklaring wég. Ze voelde dat iedereen aan haar merken kon dat ze Maurice lief had. Elk oogenblik vreesde ze, in een razenden aanval van woede en jaloezie, Soonbeek op haar te zien losstormen met 'n mes. Uit onnoozele wenkjes van de meisjes meende ze te begrijpen dat ze haar gesnapt hadden. Natuurlijk moest ze gedroomd hebben, of in haar flauwten geijld. Maar er gebeurde niets. Als ze de kinderjuffrouw met de keukenmeid zag fluisteren, kreeg ze 'n schok dacht ze dat 't over haar ging. Ze voelde een schroeiende schaamte en verlegenheid. Al de ruwheden van Soonbeek liet ze zich bedeesder en onderworpener dan ooit welgevallen. Ze had 't verdiend, 't Gevoel dat iemand uitsprak wat men wist van haar liefde voor Maurice, verlamde haar zóó, dat ze schuw de kamer uitsloop als ze maar even kon ! Ze leed zoo smartelijk en zoo eenzaam, dat ze 't niet langer kon uithouên. Ze móest haar liefde niet meer willen verdringen, dan zou ze juist kalmer worden. Zooals 't nu ging werd ze krankzinnig ; krankzinnig van schaamte, angst, twijfel; van al 't gefluister en 't minachtend gezinspeel rondom. Ze zou niet langer gespaard worden.

De reaktie had doorgebrand. Ze werd wat rustiger en nu weer besefte ze heel duidelijk, aan ieder woord van haar huis-genooten, dat niet één 't flauwste vermoeden had van wat er innerlijk in haar woelde. Ze werd moediger, voelde nu sterker weer de verrukking van haar stille liefde.

Op den eersten avond van Maurice's komst had ze al dien hevigen duizel gevoeld. Zoo mooi en zoo krachtig had ze zich Soonbeek's jongen vriend toch heelemaal niet durven voorstellen. Louise zoo beschaafd, zoo fijn en zachtzinnig, en hij zoo slagvaardig, en raak en dat onbewust-geniale, dat vonken-spattende dadelijk in al z'n spreken. En z'n bezielend, soms zoo verheven, soms zoo zacht gezicht om dadelijk te omhelzen. Nooit had ze 'n man zoo superieur en zoo heerschend-sterk gezien. In z'n toon klonk 'n fijne beminnelijke en toch sterk-persoonlijke innigheid