Kunstenaarsleven, tweede deel

8₄

haar deed na kijken, iets huppelends en iets traags tegelijk.

Flora genoot van Maurice's sarkastische uitvallen, zelfs op haar eigen gedweep en week geromantiseer. Ze had 'm nu leeren kennen als 'n stoutmoedige, bijna tartende en hooghartige natuur, vlijmscherp tot 't demonische, die toch zich zelfs dikwijls 't meest wondde in z'n verbitterde, smartelijke uitvallen. Ze voelde een godendurf in z'n woord, een hoog opklinkende uitdaging aan alles en daarachter zooveel diepe ontroering toch verborgen. Want niemand was er, die zóó innig haar leed doorvoelde als hij juist. Hij spaarde nu eenmaal niemand. Dat spotten, dat snijdend felle sarkasmen uitstooten was hem 'n behoefte. Alleen Louise zette ie nooit vast. Haar ontzag ie, ook al zei ze weieens vreemde dingen. Met wat 'n teederheid sprak hij haar toe, beschermend en zacht, en hoe fijn trilde de ontroering op haar stil gezichtje, uitgebleekt als van 'n kwijnend nonnetje, de groote oogen goud-donker van droeven ernst. Soms was Flora wel even jaloersch op die zachte innigheid waarmee hij haar behandelde. Maar dadelijk voelde ze zoo'n afgunst als slecht en valsch tegenover Louise. Want hoe teer was die niet, hoeveel geestiger dan zij, als ze even loskwam en hoe sarkastisch kon zij haar dweperigheid beplagen en Soonbeek raken, 't Werd nooit bijtend en geweldig als bij Maurice ; 't bleef ingehouden, fier, diep en van 'n aarzelende fijnheid, bang toch 1e kwetsen.

Maurice zag heel goed nu hoe Flora gehecht raakte aan zijn huis. Alles haalde ze er vandaan : boeken, tijdschriften, die hij van z'n buraeu meebracht. Ze kon soms heele dagen luisteren naar z'n eenvoudige verhalen van zwerftochten, die hij door de stad gemaakt had. Dan schikte zich de rijke, zich-zelf verwennende vrouw in 't sobere geleef van Maurice's kringetje. Soms bracht zij zelf van huis allerlei snoepsel mee. Er werd dan op z'n achterkamer gelachen en geschertst. Flora's flauwten bleven weg. Ze lachte hel en vroolijk en soms zong ze met klare ontroering plots 'n licht liedje, als stond ze aan 'n morgenstand en klankte haar stem over een koel-nevelige zomerzee. Maurice voelde z'n sterken invloed op