Kunstenaarsleven, tweede deel

83

der was Maurice zelf niet ? Hoe genoot ze van zijn puntigen spot op haar man. Dat was als 'n fijne wraak op zijn schrokkerige ruwheden tegen haar bedreven. Maurice bleef, als van den eersten dag af, in zijn kritiek op den bankier onbarmhartig. Hij be-ironiseerde feller dan ooit, juist nu ze veel intiemer geworden waren, z'n schraperige hardvochtigheid, zijn wreede, koele en kleine machtzucht. Hij ontleedde iedere aar, ook van z'n stiekemst gedoe, zijn nieuwsgierigheids-ziekte en sjacher-passie. Met fijne, diepe steken van vernuft en scherpte porde hij 'm aan den ernstigen kant van z'n hebzucht-hart, dat Soon-beek telkens in waanzinnige woede-snauwen opsprong, maar ieder keer weer in verlammend bedwang gehouden werd door de strenge vlamoogen van Maurice. Dan deinsde hij terug, bleek, oogtrillend, nerveusde z'n lach-mond bevend, gejaagd holle herhaal-woordjes uitstootend, trok een schrikkramp in z'n kaken, dat Maurice zweeg uit meelij. Zoo, in machteloosheid bukkend voor de oprechte hevigheid van Maurice's woeste onverschilligheid en onder 't gemoker van z'n karakteriseerende taal, voelde Soonbeek dat ontledende als 'n angstig, toch prikkelend iets. Uren daarna kon hij met hysterisch genot nóg de afstriemingen van Maurice ondergaan in herinnering en herhaling van woorden.

Maurice koelde z'n wrevel en afschuw op Soonbeek's schunnig, verborgen, listig en demonisch sluw gedoe in z'n analyse. Toch bleven ze bij elkaar, was 't Jan en Maurice, Flora en Louise onder elkaar. Vooral wanneer Flora hem in z'n armoe-hok kwam bezoeken, had hij pret. Hij verkneuterde zich in haar ge woon-willen doen, in 't willen negeeren van den kalm, kaduken rommel. Maar in 'n lach schoot hij, als ie haar zag opschrikken van 'n kraakstoel of angstig gluren naar de deur, als burenge-krijsch de trappen overruziede. In haar grijze oogen schuch-terde dan de angst voor een ontmoeting met Ko Hoenders, die zij met z'n luidruchtige, joviale opdringerigheid niet kón uitstaan.

Toch bleef Flora voor hem heel kiesch en bevallig mooi. Ze had iets licht-wellustigs in haar gang, dat hem altijd lang