Kunstenaarsleven, tweede deel

79

Alles van haar leven, haar diepste, innigste leven ging over in z'n kunst, in z'n scheppingen. En niet alleen van haar maar van al de menschen om hem heen.

Alles wat hij haar vroeger, toen hij nog niet schreef, had ingefluisterd aan verrukking en liefdesgeluk, met een teederheid die bang was de stem ermee te doorklanken, uit angst voor iets hards tusschen hun twee zielen : al z'n innigheden, uitstortingen, streelingen en kussen, de brandende kadans van z'n woorden, 't vlamgestoei van z'n begeeren, 't weer inkrimpen van z'n ziel, dat alles lag nu open en bloot voor de oogen van vreemde wezens, mannen en vrouwen. Hij, z'n liefdeziel, was niet meer alleen van haar ,zooals vóór z'n werken. Hij gaf zich zooals ie was, maar nu nam hem iedereen die maar wou. Waar was hij toch iederen dag met z'n ziel aan 't zwerven ? Bleef ie nu nooit meer alleen met haar, zooals vroeger in hun verloving, op wandelingen buiten, in avondstond Altijd peinsde hij in de verte. En altijd in z'n oogen dat zienersschap, dat visionaire leven, dat haar zoo bang voor 'm maakte. Wat had ze nu aan z'n mannekracht, aan z'n stem, z'n scherts, z'n lach ? Niet, niets ! Hij leefde z'n innigste leven uit in de verte, in z'n werk, en z'n levende vrouw naast 'm zag hij niet verkwijnen in de dag-ellende. Haar hoest trilde nog altijd angst-schok in hem op. Dan keek hij 'r aan, bang, ontsteld en vroeg wat. Doch tien minuten later was hij weer weg in z'n werk, zwierf hij ver van haar af.

Maar kreeg ze dan later niet alles terug in z'n werk ? In dat werk, waarin al de uren van z'n wegzwerven haar weer teruggebracht werden in 'n goud-vlammenden stoet van gedachten ? Leefde zij daar dan ook niet öp ? Waarom bleef ze niet te vreden ?

Zoo stelde zij zich-zelf gerust. Hij zou wel weer even innig tot haar komen met al z'n kinderlijke verrukkingen, z'n mannekracht en z'n hartstocht.

Weer gingen vele maanden voorbij, zonder dat Maurice Louise zag, zag in haar groote, levende verlang-oogen, hoorde de krampige snikken van haar ziel.