Kunstenaarsleven, tweede deel

ZESDE HOOFDSTUK.

I.

Maurice leefde al maanden lang in een werkkoorts, die hem omgloeide en z'n verbeelding in zwaren draf joeg.

Soonbeek had, na drogisterig gepinkel en 'n benauwend, Maurice's geduld en aandacht inknellend ge-bereken, 't op een akkoordje gegooid met z'n schuldeischers in de straat. Drie avonden achteréén had de schatrijke man, op Fleury's duf kamertje gezeten, de luitjes, als 'n bloedgierige spin d'r vliegen en motjes, opgewacht. Drie avonden lang had hij hen beknibbeld en betoeterd, alsof er z'n leven van afhing, en gejuicht bij ieder kwartje, dat van de rekening wegviel. Ze waren nooit nog met zulke fijne listjes, vragen, draaierijen overmand geworden en Maurice hield z'n hart vast bij het zien uitkronkelen van zooveel geraffineerde sluwheid. Toch eindigde alles met 'n vriendschappelijk gepraat tusschen Soonbeek en de schuldeischers, die hij uitgehoord en vast-gestrikt had op allerlei manier. Vier van de acht had ie op afbetaling zelfs broeken, 'n overjas, emmers voor de vrouw, en twee handkarren aangesmeerd.

Maurice voelde zich zweven, nu hij van al die schaamte-looze en nijdig-vloekende geld-kereltjes af was. Alleen vond ie 't om te huilen voor 't brave bakkertje Roeleveld, dat die zich 't meest door Soonbeek had laten lijmen, juist wijl ie de goedaardigste en voor suggestie meest gevoelige bleek.