Kunstenaarsleven, tweede deel

6o

veilingrommel ook maar niets nemen.... 't Is zoo vies !.. .. U houdt de mantel maar tot u 'm missen kunt!.. .. ik bid u !.. .. als ik u maar niet beleedig !.. ..

— Gekheid, gekheid Floor! gekheid, pure dwaasheid! ! bitste nijdig Soonbeek er tusschen, in harde rukken de onderdeur voor Louise en Maurice opentrekkend. — En jij dan ?.. dat gaat niet!!.... leenen is borgen in de hel!.. .. Hij is mevrouw ook veel te wijd !.. .. veel te wijd !!.... Ik zal 't met mevrouwtje wel klaarspelen.... laat mij maar gaan.... laat mij maar gaan !

— En ik wil 't noe zoo! en dat raakt u niet! — zei trotsch rustig Flora.... Over mijn kleeren heb ik te zeggen, niet u !

Maurice snakte naar de straat, 't Benauwde 'm zoo in dat huis ! Telkens stootte ie op tegen dien man, telkens weer om iets anders. Hoe zou ie dat ooit kunnen uithouden ?.. .. Wat 'n schrokkigheid, zoo rauw als ie ze nooit gezien had !....

Heel vriendelijk nam ie afscheid van Flora. Nu begon ie inééns heel klaar te zien, dat in deze nerveuse, overgevoelige en dweepzieke vrouw toch ook 'n vaste, sterke kern leefde. Nu begon ie schemerend te begrijpen wat 't 'n satanische straf zijn moest, naast zoo'n man te leven, voor 'n zóó naar liefde en innigheid hunkerde natuur. Innig drukte hij haar de hand, als om haar kracht te geven, en in 't halfdonker bij de deur, zag ie haar grijs-geheimzinnige minneoogen vlammen van geluk en stille verrukking.

Soonbeek hielp houterig-galant Louise in 't rijtuig. Hij stond met z'n bloot hoofd in den regen. Was zoo goed voor z'n kuif.... hadden ze 'm gezegd.... Dan zou ze lang blijven.

Na veel gegroet en weerom-gegroet smakte Soonbeek 't portier dicht, en schreeuwde nog even gejaagd naar den koetsier straat en huisnummer van Maurice.

Ratel-zwaar hobbelde 't rijtuig weg in den stillen regennacht. En lang nog hoorde Flora aan de deur naar 't rythmische geklikklak van de paardehoeven op de keien.