Kunstenaarsleven, tweede deel

58

schuld dat we te laat zijn. Meneer Soonbeek heeft toch niet op ónze tijd te letten !.. ..

Louise's sarkasme trof Soonbeek nog 't diepst!

— Eben.... maar ik laat u toch niet loopen.... Gaat u noe Soonbeek ?.... of ik schel.

— Zeker ! dadelijk ! dadelijk ! ! Maak je niet zoo'n bult mensch !.. .. ik ga.... ik ga !.... ik kan in dat hondenweer toch niet zonder jas.

Even wou ie meelij met z'n eigen er in gewerkte figuur opwekken, maar Flora beet dadelijk scherp toe :

— Zoo ! vindt u 't nóe laat-avends hondenweer, als u zelf daar uit moet!.... En mevrouw wilt u laten loopen.... U is een beminnelijk gastheer.

Soonbeek voelde zich vastgezet! Haastig sloeg ie zich 'n doek voor den mond, trok z'n jas aan en holde met z'n hoed in de hand weg. Hij kende Flora. Ze zou zeker 'n meisje schellen en dan kwam nog op den koop toe uit dat ie gelogen had', de telefoon heelemaal niet defect was. Moest ie niets van hebben, niets ! niets !.. .. Maar gloeiend-giftig bleef ie op Flora. Als zij van dat lamme rijtuig niet had gerept, zouen ze kalmpjes zijn gaan loopen.... Vast en zeker !.. .. Vast en zeker !.. .. Mopperend sloeg ie de deur dicht, vluchtte de gracht af, schichtig als 'n opgejaagde aap z'n wenkbrauen fronsend en z'n triloogen sluitend en openend, in wilde nervositeit. — Na 'n kwartier ratelde 'n rijtuig vóór. Soonbeek had zich er in laten terugrijen. Tenminste toch wat voor z'n geld ! —

— Die vrouwen.... die vrouwen.... wat 'n teere schepsels toch ! — wrevelde Soonbeek, met z'n nattige jas en hoed in de hand de zaal inhollend. Altijd hebben ze wat! altijd ! altijd !.... altijd !!.... 'n loopje van 'n uur !.... 't is zonde ! .... ja-ja.... hm !....

Zoo'n hardnekkige, woeste, ingekankerde zelfzucht had Maurice nog nooit in 'n mensch ontmoet.

— O ja, meneer Fleury!.... U geeft de koetsier, als u wat bij u hebt, volstrekt geen fooi.... asjeblieft.... als u wat bij u hebt .... Dat krijgt ie hier nooit.... ik haat fooien-