Kunstenaarsleven, tweede deel

57

Nooit had ie zoo'n hond van 'n vent gezien ! Den heelen avond had ie Louise afgetobd ; zijn schuld was 't dat ze te laat aan de tram kwamen, en nu bood ie z'n vermoeide vrouw niet eens uit eigen beweging 'n rijtuig aan. Wat moest ie doen ? Hij kon hem toch 't geld niet uit den zak scheuren !.. .. Hij kon hem toch niet dwingen, zelfs niet vragen !.. .. Hij had den vent wel kunnen wurgen !

Flora zag z'n gekrenkte teleurstelling en z'n wanhoop. Ze durfde hem geen geld uit haar eigen beursje aanbieden, 't Pijnde ha ir door de ziel. Alles wist ze van z'n armoe, en den gansch-schen avond had ze, zoo kiesch mogelijk, er geen woord over gesproken, had ze net gedaan of ze 't niet wist. Heel bleek, opstaand in trotsche lengte, over Soonbeek heenkijkend, zei ze weer :

— Maar dan gaat u nóe ja zelf 'n rijtuig halen Soonbeek !.. Of ik roep nog een van de meisjes!....

— Pardon mevrouw, we zullen gaan ; dan zal Louise 't maar loopend moeten doen.... bij stukjes en brokjes.... Ik verlang niet dat meneer Soonbeek zich voor zóó ons derangeert!.. ..

Maurice, die in dat doorzetten van Flora, hoe sympathiek ook, iets lievig-stuitends vond, had koel-spottend geantwoord.

Soonbeek schrok er écht van.

— Nee-nee ! nee-nee ! ! — joeg ie er schril in angst uit.... dat hoeft niet! ik ga.... doodgewoon,.... ik ga.... doodgewoon ! Maar zie je wel Floor, dat de menschen zelf ook wel willen loopen !.. .. Jij doet net of ik geen rijtuig halen wil.... dat is d'r ook netjes, heel netjes.... heel netjes!

Tegen zóó'n infame negatie van Maurice's spotwoorden en sluwe omzetting van z'n ware bedoeling, kon Flora niet op. Ze werd er stil van, doodstil even. Toen, zelf schril van ner-veuse spanning, zei ze dreigend :

— En noe verzoek ik u.. .. er geswind heen te gaan ! of ik schel 'n meisje!.... Mevrouw ziet doodelijk moe.... U bent heel erg moe, niet mevrouw ?

— Ja heel moe, zei zacht Louise, maar 't ״is immers ónze