Kunstenaarsleven, tweede deel

55

en telkens was 't of die uitgewiekte vleugels der doode vlinders in vurige kringen hun hoofden zouden gaan omzweven, altijd nog wachtend, wachtend op 't geschikte moment.

Louise keek zoo verbaasd, dat 't was alsof ze hun gegloei en geglans in 't licht van haar droefheerlijke oogen mee naar huis wou nemen, eer de vlinders weer weggestopt werden in de donkre bekamferde doozen. Ze keek sprakeloos, stil, innig-rustig toch. Van al 't Soonbeeksche geraas om haar heen hoorde ze zoo goed als niets. Eindelijk zei ze heel zacht :

— Hoe vindt je die heerlijkheid Maurice !

Hij knikte, zelf wég in de pracht van de doode diertjes. Iets innig-weemoedigs huilde weer door 'm heen. Na den dood nog zóó mooi! De menschen als doorwurmde molm uiteen-rottend, den spokigen schedel ontvleescht,.... geschonden en afgeknaagd door 'n demonischen vernieler van alle stof.... Die diertjes nog na-gloeiend in hun kleurgeschitter, als symbool van een koninklijken dood, als 'n streep van vlammend licht, door 't duistere sterfrijk heenglanzend naar nieuw leven !

Maurice vond 't al ellendiger, die god'lijke vleugeltjes, die wiekjes en zeiltjes van vurig paarlmoer in handen van den duivelschen Soonbeek. 't Was 'm alsof ie dwars door 't wiegelende groen, 't purper-blauw en al de gloeiende weerschijnen, 'n dikken worm zag kruipen, met ring-golvingen, in slijmerig vochtspoor, over de lévende kleur en-schubbetjes heen. Louise bleef staren.... Ze lichtte ieder diertje op met 'n teederheid. alsof ze 't in 't leven wou teruglokken....

Soonbeek groeide van genoegen, dat z'n kollektie zoo bewonderd werd. Hij zag op z'n horloge dat ze weg moesten ; hij voelde de minuten aansluipen, en hij hield z'n adem in, bang dat ze 't zouden merken. Maar ze bleven kijken en weer kijken, en Flora keek mee, zag nü eerst, in hun handen, wat wonderdiertjes dat waren.

Plots sprong Maurice in schrik achteruit.

— Lieve hemel Lou !.... bij twaalven al!.. .. de tram is weg !.. .. God kind ! wat nou te doen !.... Je kunt niet loopen !....