Kunstenaarsleven, tweede deel

48

voelde 't weer : ze koelde zich op 'm! Geen stom woord durfde ie nu zeggen, al had ie haar kunnen slaan. Dan zou voor goed de stemming vernield zijn. De meid bracht de flesschen binnen en Flora schoof éven aanstootend de trilklankige, fijngeslepen glazen op tafel.

— Mijnheer Fleury, noe wilt u nog wel één glas drinken ja, op onze vriendschap ?

Ze vroeg 't met haar fluisterzachte stem, zoo innig, dat ie voor niets ter wereld weigeren wou. Heel koel verzocht ze Soon-beek de flesschen te openen. Hij morde, gromde, 't Was 'n afstraffing, zoo fel als ze maar bedenken kon ! Giftig, doorschokt van gesmoorde woede, liet ie de kurken knallen als schoten !

Flora schonk, gracieus, en vroeg, tusschen het koele ge-ruisch van den wijn in 't vonkende glas, met heel vreemde stem :

״Drinkt u Soonbeek ?"

Hij sloeg z'n oogen neer, hij kon 'r niet eens meer aanzien ! Hij was geslagen, geslagen van avond!

— Ja, hm, ja ja !.. .. Och waarom niet ? .. . .Een keer is geen doodzonde !.... 't Is heel lekker.... goeie grut!.... heel lekker !.. .. smaakt ie mevrouw, smaakt ie ? .. .. Och ! 't is krankzinnige weelde ! 'n mensch kan er best zonder.... 't Is bombarie !.. .. Je kunt heel wat lui helpen.... met al dat geld dat je daaraan verteert!.. ..

Hij dronk heel spijtig 'n slok, sprak diep naar den grond, worstelde om óp te zien, wat niet lukte. Hij moest weer bijdraaien. — Even geheimzinnigjes klampte Soonbeek Maurice aan, schoof een eind met hem naar achter, alsof ie 't zoo in fijnen tact schikte. Hij begon te fluisteren, toch zorgend voor z'n adem-afstand, over Fleury's schulden. Hij beloofde hem nu, smakkend met z'n tong en telkens omkijkend naar de champagne-flesschen, wat te helpen. Flora keuvelde gezellig en levendig met Louise. Soonbeek liet Maurice niet los.

— Zie je Maurice, één ding ! één ding !.. .. ik moet betalen .... ik..., ik.... Want ik wil onderhandelen met die krediteurtjes !.... Ik moet 't op 'n akkoordje gooien '..... Ze