44
Weer groeide stilte tusschen ze aan, terwijl Flora, met fijne, zachte vingerduwtjes, haar blond kapsel zat te be-toppen; innig, nerveus-mooi gebaartje, dat Maurice heel lief bleef vinden.
Nu kon hij zich ook niet langer inhouên. Zacht-aarzelend begon ie terug te draaien op 't spot-gesprek van straks; bekende Flora, dat ie, door 'n soort onbegrijpelijke kregeligheid, belachelijk had willen maken wat hem zelf in z'n leven 't hoogste geluk was. Hij verklaarde eerlijk, en ze mocht niet boos worden, dat ie al 't gefrbewonder van haar voor los gedweep had gehouden, maar dat ie zeer getroffen werd door de kernige, standvastige manier, waarop ze in haar liefde en extase volhardde.
— Kunt u er overheen mevrouw ?.. .. of zult u mij even aan de schandpaal slaan ?
Flora lachte 'n beetje nerveus, ze voelde zich gelukkig met die kleine schuw-uitgesproken biecht. Ze had 't aan ,t eind wel half vermoed. Ze had Maurice dadelijk als 'n heel buitengewoon wezen bezien. Nu was ze overgelukkig met z'n fijne verteedering en 't even neigen van z'n trots naar haar toe. Ze vond er iets verrukkelijks in, dat deze sterke man haar 't eerst al om 'n soort pardon vroeg. Bij anderen zou Flora heel sarkastisch uit den hoek geschoten zijn ; bij Maurice vond ze 't 'n genot, nu de biecht er op gevolgd was. Toch smoorde ze haar triumf diep weg in haar ziel, dat ie niet zou zien hoe innig z'n toenadering haar trof.
Maurice begreep niets van de éven lichtende vreugde-uitwerking van z'n woorden in de grijze min-oogen van Flora. Hij had 'n hooghartige afwijzing van z'n biechtje verwacht, of 'n ironischen uitval over z'n hoogdoenerig gedrag. Was ie dan zoo zwak, slap, week en verteederd geweest ? — Z'n bloed ruischte in z'n ooren! Was dat nu de uitwerking van z'n teedre droefgeestigheid, die den heelen avond zacht in 'm weende ? — Eindelijk antwoordde Flora wat.
Stelliger voelde Maurice nu dat ze er niet 't minst door gekwetst was. Al meer bekoorden hem haar bevallige vurigheid en 't fijn-galante van haar geserreerde bewegingen. Hij