Kunstenaarsleven, tweede deel

43

doen.... Maar dat akelige spreken over kunst.... en wie m'n ״lievelingsschrijver" is.... en wie m'n „lievelingskom-ponist", vind ik iets heel naars !.. .. Ik wou heel graag dat u niet boos werd, mevrouw, want ik meen 't oprecht!

Flora keek weer 'n beetje onthutst, maar voelde zich toch heelemaal niet gegriefd. Er zong zoo'n lieve klank van innig aandringen in z'n stem. Hij sprak nu veel zachter dan straks. Toen was er in elk woord iets vlijmends, iets scherps en koels. Nü leefde er warmte in. Ze voelde de zuivere ontroering ervan overgaan op haar, dadelijk ! O ! dat was de stem wel van een die liefhad!

Maurice verwenschte zich weer. Hij had 't zóó heelemaal niet willen zeggen, maar veel bedachter, veel minder knauwend. En toch was 't er weer dwars uitgegooid. Wat kon ie haar ook op zoo'n vraag antwoorden ? Hij presteerde nog niets. Z'n heel armoe-leven vloekte met al wat mooi was, rustig, bezonken.... Waarom kwam er in die luxe-koestering nu zoo iets droefgeestigs hem behuiveren ?.... Er was ook wel wat om kregel te worden in al dat gevraag! Waarom vroeg ze niet iets veel gewoners, hoe z'n leven was nü.... nü ?.... daar wist ze toch van....

— Vindt u niet dat mevrouw gansch lang wegblijft met Soonbeek ?.. .. Mijn man is ook in de wolken als hij zijn boeltje mag zien laten.... Hij.... Wilt u nog 'n glas wijn, meneer Fleury ?

— Pardon mevrouw, dat eene glas bezorgt me al duizelingen. .... Ik kan niet drinken. Ik ben 't heelemaal niet gewend.

Flora had haar zin onderbroken, zonder dat Maurice 't merkte. Ze had iets heel scherps tegen Soonbeek's veiling-gedoe willen loslaten, maar plotseling viel haar 't onhebbelijke van zoo iets in. Wat zou Maurice wel van haar denken, als ze haar man zoo schamper bespotte achter den rug! — Vreemd vond ze 't van zich zelve, dat ze hem in gedachten Maurice noemde Hij had ook zoo iets wonderlijks-aantrekkelijks, dat ze zich tegelijkertijd heel intiem met hem voelde en toch erg op een afstand.