Kunstenaarsleven, tweede deel

40

hoofd, en ze snoof den geur van de druivenvelden, en ze keek iederen dag weer en weer naar de goud-roode hemel-landschappen, die de zon, voor ze wegzonk, eiken avond uitstortte als 'n eindeloos fresko van vuur en paars, boven de aarde. En haar man zwelgde in 't genot van altijd maar te zien naar die purperen kasteelen, die tusschen 't bergenwaas, ontzaglijk hoog, plots gebouwd werden in den hemel, en weer verduisterden, tot ruïnes omgesmeten, door 'n onzichtbaar licht-toovenaar.

Nu zag ze voor 't eerst de gloeiende vruchten, 't goud van citroenen en 't brandend oranje van sinaasappelen in 't duistere loof, voelde ze over haar heen huiveren de zoele nachtzuchten van 't goddelijk Zuiden. Ze voelde haar ziel aangeraakt, heel licht, door de oude schimmen van een grooten tijd. Ze bedwelmde zich, ze koesterde zich, omdat haar liefde er in leefde. Ze was door genots-duivels gegrepen, en die trokken haar, met d'r zieke verbeelding en brooze angsten, waar ze haar hebben wilden.

Ze zag alleen 't mooie, overweldigende ; ze haatte 't leelijke, 't donker-melaatsche ; ze wou niets zien dan 't licht, 't wonderlicht dat op haar en zijn handen bevend terugviel.

Die ideaal-koesteringen, van weeke passie doortrild, slurpten haar visioenen in, bleven de onwezenlijke maar innigste bekoring van haar eenzame mijmering in de wonder-koele stille zaal. — Bij 't gerucht van Soonbeek's kraakschoenen in de gang schrok ze öp in smartelijke ontgoocheling, verslapte ze in spannend-angstige levensmoeheid. Dan bekroop haar weer loome, neerslachtige, haar zenuwen teisterende verveling, voelde ze 't schreien in haar ziel, en haar oogen omdoft van mat-duister licht, alsof ze onder 't hooge raam van 'n kerkercel zat opgesloten. — 't Sentimenteele heimwee naar 't romantische was 'n bloedend verlangen in haar geworden, waar zonder ze niet meer leven kón. — In haar dwepend-ge-ijl was de zaal haar alles, de stilte, met 't zachte zoete geruisch van él de melankolieke, of 't vlammen van al de schitter-visioenen. Ze snakte naar die hersenschimmen, die beneveling