Kunstenaarsleven, tweede deel

35

eene naar de andere kamer. Alle boeken had ie haar weggenomen. Wat had ze in dat gruwelijke huis ? Haar meisje was nog zoo klein, en zij te zwak om 't zelf te helpen ! Ze at, ze dronk, ze sliep op tijd.... Maar ze at bijna niet, omdat ze altijd eten, ze sliep niet, omdat ze altijd slapen kon. Eeuwig 't zelfde huis, geen sterveling om haar heen met wat geest, wat ziel, wat liefde-warmte of innigheid, 's Avonds en 's morgens zag ze altijd even haar man, met z'n lachje, z'n jaag-woordjes, en plots weer weg !.. .. Laat 's avonds weer éven voor haar.... wéér weg ! Toen begon ze te kwijnen. Ze voelde zich lusteloos, onverschillig voor alles. Heele nachten snikte ze ; soms sloop ze zacht de kamer uit, dol van zijn gesnurk, zijn zinnelijk gemartel, zijn gejaag en overheerschende dwingelandij .

Haar mama schreef ze bijna niet meer, tot eindelijk 'n angstig-dringend gevraag kwam. Dat kon ze niet langer verdragen ! In een brief, heel lang, woest en onsamenhangend, snikte ze al haar opgekropt leed, gilde ze haar smart, haar vernedering, haar ellende en verveling uit! Mama en papa overlegden.... Ze hoorden dat Flora weer zwanger was. Soon-beek schreef er 'n briefje overheen, huichelachtig, spottend en bedekt-wraakzuchtig. Er kwam 'n schrijven terug van mama en papa, dat ze erg overdreef, dat Soonbeek alles om haar bestwil deed, dat hij eenmaal geen verkwistings-natuur had, en dat Flora, nu ze weer zwanger was, vanzelf alles overspannen bekeek, zooals dat wel meer gebeurde bij jonge zenuwachtige vrouwen.

Toen ze dien vergoelijkenden, op 'n afstand richtenden brief gelezen had, bleef ze stom van wee. Ze schaamde zich over haar uitstorting, die bekeken werd als klein kribbig geklaag en gemopper. Ze begreep dat die menschen zoo vèr van haar afstonden in 't niét-meevoelen, als Soonbeek zelf.

Na jaren van martelende vernieling van al haar geluks-droomen, zocht ze milderen troost in den opgroei van haar twee kinderen. Ze begreep eindelijk, dat Soonbeek als man van bijna veertig, met z'n koele, hardvochtige levensbeschou