Kunstenaarsleven, tweede deel

3i

staarten van bedenkingen aan gebonden, dat er eigenlijk nooit een goed de hoogte in ging, of hij duikelde direkt óm, viel te pletter, gehavend, gescheurd, met modder en vuil overspat, in woeste kolderkop-zwirreling.

Eerst begreep ze niet waar 't aan lag. Als meisje had ze haar gansche fantasie-hemel er zoo prachtig mee bevolkt; waren ze in fierheid voor haar verrukte oogen gestegen, zoo hoog in 't blauw als ze wou. Eindelijk begreep ze : Soon-beek blies tégen ! Hij begon te spotten, te schimpen, zelfs te dreigen. Flora werd bang, liet haar vliegers los, zonder ernaar te durven omkijken. Haar ziekelijke fijngevoeligheid bracht haar dadelijk aan 't huilen, en ook weer even gauw aan 't lachen. Zonder 't zelf te weten, brandde in haar 'n vurige hartstochtelijkheid, 'n smachtenden drang zich te geven, heelemaal, aan iemand waarvan ze zou houên, zooals ze nog nooit van iemand gehouên had. Haar sentimenteel ziel-gebeef begreep ze niet. Er kropte, iederen dag haast, iets gezwollens in haar keel* dat eerst wegging als ze lang sliep. Ze kon dagen achtereen snikken, snikken, met haar hoofd 't heete pluche van de chaise-longue ingewoeld, dat ze gilde in de eenzaamheid een wild leed uit, tot ze eindelijk lucht kreeg ! Dan werd ze zacht, heel zacht en teeder en opmerkzaam, zelfs voor Soonbeek. Dan kwam 'n tijd dat ze alles uit haar omgeving koesterde, dat ze in ieder spelletje van de kinders opging, 't lot van de dienstmeisjes besprak, verzachtte waar ze kon. Dan leefde ze zoo in de verlangens van allen om zich heen, dat ze met haar mooie oogen iedereen begoochelde. Ze was zoo lief, zoo charmant, zoo aardig, geestig en ze kon dan praten, praten zonder end, maar altijd innig met haar dubbelklankige volle, dan fluisterige stem. 'n Week daarna volgde weer reaktie, werd ze stil, mijmerend, bedroefd, voelde ze haar eenzaamheid in 't groote huis, haar schrik voor d'r roofdier-man, z'n loeren, tellen, rekenen, z'n vraatzuchtig uitzuinigen ; keek ze weer triest als 'n opgesloten schepsel, gloeide die vreeselijke, innige heimwee in haar oogen aan, die Maurice zoo getroffen had.