Kunstenaarsleven, tweede deel

282

— Rrr.... Rrrrr ! Rrrrr !

— Rrond.... Rrrond ! heel braaf.... En springt op mijnen.. ?

— Schrr.... rrr.... rrrr ! woedde Dolly giftiger.

— Scho-oot!.. .. braaf zoo.. .. braaf zoo ! juichte Ko. Nou amise.... kent ie Van Allefe of niet ? — Woef-woef, woef-woef! zong ie, en plots schoot Dolly in woede op 'm af, om hem in de kuiten te bijten, den bek van 'n vreeselijke gift doorkrampt. Maar dadelijk greep Ko 't beestje bij z'n voor-pooten en liet z'n drift uitspartelen in de lucht.

— Braaf zoo, klakhoed!.... je kent je werk.... loerepoetie.. snottedoerekie !.. .. jij bent d'r 'n frisch knolgewas!....

Dolly, nu in angst, hangend tusschen de handen van z'n sarrenden baas, schuimbekte van al heviger woede, roeide met z'n achterpootjes de lucht in, als 'n dol beest uit 'n duivels-mythologie.

Ko kon hem nu niet loslaten, want zoodra Dolly voelen ging, dat ie neergezet werd, zou ie met gift toeschieten, en, happen, happen zonder genade. — Daarom ging ie weer stap voor stap, pelikanerig-grappig naar den schoot van de ouê vrouw terug, die plots 't razend-opgetergde beestje bij 't nekje greep, en met zoete naampjes en vleierige, vertroetelende klankwoordjes z'n kopje in de diepte drukte, om 'm zoo tot bedaren te brengen.

— Soo, soo ! nou heb moesie d'r deurluchtigheidje !.. .. Liever bange Ko as dooie Ko.... Wat jij, amise !.. .. jonge, jonge.... wat ben ik in m'n sas.... Wat hamer !.. .. As je jagen mag met baron Palangs van Hoogesande, en je hebt de gevoelige eer 'n schot hagel van zoo'n hooge in je kuite te krijgen, dan piep je ook niet van nul-komma-punt! Watte ? Nou jij, klakhoed !

— Blaas je toch niet zoo op, snauwde Aal, — zie je nou niet dat Maurice je gedaas niet sette kan.... 't is fermeus.... Nee, wacht Maurice.... 'n bakkie lekkere koffie. Zé is dadelijk klaar.... En hou jij nou op met je flauwsies !

— Flauwsies ? ik heb d'r schik in.

— Natuurlijk, jij wel.