Kunstenaarsleven, tweede deel

285

neus, maakte stappen achter- en vooruit, de beenen hoog optrekkend als 'n dronken pelikaan. Dolly, gesard door 't kijken en de wilde angstige gebaren, bleef kwaardaardiger grommen, den bijt-bek opengezenuwd in gift. —

Ko, doodleuk op Maurice aanstappend, vroeg of ie wist, dat Dolly zoo goed versjes kon opzeggen.

— Plaag 'm nou niet, smeigelde vrouw Hoenders, haar grol-stem smeekerig verzachtend, hij is 'n zoete snoetie.. .. 'n poeteloerikie.... 'n poelepetaatje.... 'n engel!.. ..

Telkens kneep ze 'm bij ieder vlei-woordje 't grom-dreigende bekje dicht, zoende hem op 't angstig-trillende neusje, terwijl Ko z'n pelikaan-stappen in moorddadige grilligheid bleef af dansen. Even ertusschen in smakte ie wat woeste scheldwoorden over de andere honden, die om 'm heen drongen. Hannes stond droef met de pet van den baas in den bek, wachtte sullig tot ie geroepen werd. Maar Ko liet hem staan als 'n melankolieken kruier, die 'n borreltje te veel op heeft, en z'n vracht niet kwijt weet te worden.

— Nou amise, mot je toch d'reis hooren.... hoe d'r die Dolly rijmt.... daar sta je paf van ! paf! Spottend, met wat aangejaagde stappen, liep ie naar den schoot van z'n moeder, boog voor Dolly met komieken eerbied. Dolly, bevend van angst en drift, één pootje opgetrokken, keek wild naar Ko's gebaren. Bij iederen lolklank, die hij uitstootte, spitste Dolly de oortjes, krampzenuwden de mondspieren, dat 't tandvleesch bloot lag en de blanke bijtertjes uithaakten, gif te woede-drift los in al dreigender gebrom. Maar Ko sarde door, kalm, zeker, begon met dreun van versjes-opgezeg :

— Hoe-dankbaar-is mijn-kleine....?....

— Hrrrr ! hrrrr !.... gromde Dolly, bevend van stuipangst..

— Hö-önd 1 heel goed,.... hoor je Maurice ? !

En toen weer naar de bevende Dolly :

— Voor beentjes en voor....?....

— Brrrr !.... Brrrr !.. ..

— Bróód ! verduidelijkte Ko treiterig-leuk. En dadelijk weer :

■— Hij kwispelstaart en danst in 't.... ?